On your left

Það eru keppnir, og svo eru stórar keppnir. Og svo eru World Cup keppnir. Það er eitthvað við það að taka þátt í stærstu mótaröð í fjallahjólasportinu, eitthvað sem er sambærilegt við WorldTour götuhjólakeppnir, þær stærstu í heiminum, nema á allt annan hátt. Í staðinn fyrir 4-5 tíma götuhjólakeppni með svakalegum liðum, hrikalega flókinni taktík og kröfu um ótrúlegt úthald, fæ ég 90 mínútna keppni þar sem ég þarf að geta hjólað algjörlega í botni frá upphafi til enda, spretta út úr öllum beygjum og vona það besta á leiðinni niður stórhættulegar brekkur. Það sem þessar 2 tegundir af keppnum eiga sameiginlegt er það að þetta er gert meðal bestu keppenda í heiminum.

Fyrsta World Cup keppni ársins var haldin í Nove Mesto na Morave, í Tékklandi. Mjög skemmtilegur staður, og pínulítið öðruvísi en restin af Evrópu, þar sem Tékkland virkar á mann eins og einskonar bland af vestrænni menningu og austur-Evrópu. Keppnisbrautin er þekkt sem sú erfiðasta í sportinu, henni er best lýst sem endalausum trjárótum innan um 6 stuttar og mjög brattar brekkur, með 2 grjótagörðum og einu grjótaklifri. Það sem einkennir hana mest að mínu mati er að það tekur hressilega á að hjóla hana, maður er eiginlega laminn af henni á hverjum hring, og það er engin leið að hjóla einn hring í rólegheitunum. Þetta er klárlega braut sem hentar keppni á þessu stigi.

Þetta var önnur World Cup keppnin mín, en ég átti mína fyrstu tilraun í Lenzerheide, Sviss, í fyrra. Það var ákveðinn bónus að heimsmeistaramótið í ólympískum fjallahjólreiðum var haldið í Nove Mesto í fyrra, í nákvæmlega sömu braut. Þetta gerði lífið einfaldara, og róaði mig helling þegar kom að því að taka fyrstu brautarskoðun, vegna þess að ég var bara að rifja upp gamlar línur og athuga hversu mikið hraðar ég gæti farið, tæplega ári eftir að ég keppti þarna síðast. Ég tók 2 daga af brautarskoðunum þar sem ég stoppaði við alla tæknikaflana og æfði mismunandi línur, sem er mjög mikilvægt vegna þess að í svona erfiðri keppni getur maður lent í því að vera innan um fjölmarga aðra hjólara, og neyðst til að taka aðra línu en þá sem maður æfði. Það var allt klárt fyrir góða keppni, sérstaklega með það í huga að einn af æfingahringjunum var tæplega mínútu hraðari en hraðasti hringurinn hjá mér í fyrra. Mjög jákvætt.

Svona keppni inniheldur alla þá bestu. Nino Schurter, Julien Absalon, Jaroslav Kulhavy, Maxime Marotte, Marco Fontana, og svo mætti lengi telja. Þarna voru allir þeir bestu. Verandi #245 í heiminum þýðir vanalega að ég fæ að starta einhverstaðar um miðju eða framar. Í Danmörku fæ ég vanalega að vera á fremstu röð eða næstfremstu röð. En innan um þvílíkann hóp af topp hjólurum fékk ég startnúmerið #97, af uþb 130 manns, sem segir allt um hversu margir góðir voru á startlistanum. En þetta var samt gott, ég var ekki aftastur, en þegar kom að keppnisdegi voru 120 keppendur staðfestir sem er ótrúlega mikill fjöldi fyrir 4km hring í 90 mínútur.

Keppnin fór af stað með látum, bókstaflega. Ég sprettaði hressilega af stað, rúmlega 1300w fyrir þá sem hafa áhuga á tölum, og komst uþb 20-30 metra áður en ég sá Þjóðverjann fyrir framan mig fljúga á hausinn, og fyrir framan hann sá ég nokkra nú þegar liggjandi á malbikinu. Viðbrögðin mín voru snögg, þó ég segi sjálfur frá, en það var ekki nóg til að koma í veg fyrir að ég fór með framdekkið í hjól Þjóðverjans, læsti framdekkinu og flaug yfir stýrið. Ég lenti nokkurnveginn ofan á hjólinu hans, og sennilega honum sjálfum, og stóð strax upp til að rífa hjólið upp, en það var fast í afturgjörðinni hjá Þjóðverjanum. Eftir smá brölt hljóp ég af stað með hjólið, hoppaði á hnakkinn og beitti gömlu trixi til að ná keðjunni aftur á framtannhjólið (notaði framskiptinn til að leiða keðjuna aftur á réttann stað). Spretturinn var endurtekinn meðal þeirra sem höfðu líka flogið á hausinn, og keppnin var þá hafin á ný.

Fyrsti hringur er svokölluð startlúppa, en vegna þess hve tæknilega erfið brautin er, þá er hættulegt að senda svona stórann hóp beint inn í hana. Þannig að það er farinn malarvegur sem liggur meðfram brautinni, þar til komið er að lokakaflanum, þar sem farið er inn í brautina til að klára hringinn, og svo er næsti hringur farinn í sjálfa brautina. Ég lenti í mikilli umferðarteppu á þessum fyrsta hring, og þurfti að labba nokkra kafla meðal annarra hjólara, í miklu stressi og hamagangi þar sem menn voru mikið að reyna að troðast áfram í staðinn fyrir að bíða í röð. Eftir þetta byrjaði ég að keyra allt í gang fyrir 2.hring af 6, en ég var nokkurnveginn aftastur eftir krassið í startinu.

Á 2.hring byrjaði ég að finna fyrir orkuleysi, og máttleysi í brekkunum. Ólíkt undanförnum keppnum, sem hafa gengið mjög vel, gat ég ekki haldið því álagi sem ég er vanur, og fann strax að eitthvað var að. Ég hélt þó áfram, enda keppnin nýbyrjuð, og mögulega gæti þetta hafa verið byrjunarvandræði sem leystust með tímanum. En ég versnaði bara, og var kominn á það stig að mig langaði að gefast upp og hætta, en eftir smá umhugsun um hvað þetta er ótrúlegt tækifæri að fá að taka þátt í svona keppni, þá gat ég ekki fengið mig til að hætta þarna. Ég var hringaður út á 4 hring eftir uþb 75 mínútur, og endaði í 109.sæti af 126.

Þetta var engann veginn sú útkoma sem ég hafði séð fyrir mér, fyrir keppni. Ég hef unnið menn sem náðu inn í topp 90, og veit að ég átti að geta betur. En eitthvað klikkaði, hvort sem það var undirbúningurinn fyrir keppnina, svefnleysi eða næringarleysi. Þetta er eitthvað sem maður leggur inn í reynslubankann og notar til að læra meira fyrir næstu keppni.

Svona ævintýri eru ómöguleg án stuðnings, og þó ég sjái um mestalla vinnuna sjálfur, þegar kemur að skipulagi, æfingum og keppnum, þá get ég ekki gert þetta einn. Iðunn mín sér um að ég passi upp á mataræðið, taki vítamínin, gleymi ekki hinu og þessu, vakni á réttum tíma, nær í keppnisgögnin og mætir á liðsstjórafundina, rífst við flugfélög og skýst út í búð eftir mat og snarli, og réttir mér brúsann þegar ég þarf hann í miðri keppni.  Svo er ég líka með þennan magnaða hóp af styrktaraðilum:

Novator
Kría hjól
SAFFRAN
Hreysti
WOW air
Lauf forks
Garmin búðin
Iron Viking
Tindur
Skoda á Íslandi
Slippurinn hárgreiðslustofa

Takk fyrir mig!

Áherslurnar fyrir keppnistímabilið, og hvaða keppnir skipta málið hafa breyst ansi mikið undanfarin ár. Það sem áður var, þegar hver einasta keppni var hjóluð í tilraun til sigurs, fær í dag aðeins meiri hugsun og skipulagningu. Það koma A keppnir, eins og UCI C1/C2 keppnir, þar sem stig eru í húfi og mikil samkeppni, og yfirleitt dýrar ferðir í hverja keppni. Svo eru B keppnir, eins og bikarmótin á Íslandi, UCI C3 keppnir og minni keppnir í Norðurlöndunum. Og svo eru sérstöku keppnirnar, A+ keppnir ef svo má segja, World Cup, heimsmeistara og Evrópumót, og Íslandsmeistaramótin. Mér finnst gott að skipta keppnum upp í þessa flokka þegar ég skipulegg tímabilið, því það getur gefið mér góða hugmynd um hvenær allt þarf að ganga upp, og hvenær ég get hugsað keppni sem góða æfingu. Það fylgir heilmikil pressa og álag þegar kemur að stærstu keppnunum, og það getur verið þægilegt að losa aðeins um það þegar maður mætir í keppni sem hefur löngu verið merkt sem B-keppni, og þannig er minna stress, meira verið að njóta, og engin pressa til að ná góðum árangri. Þessi helgi var ein af þeim helgum.

Rye Terrengsykkelfestival er 3 daga keppni, með samanlögðum tíma fyrir lokaúrslit, og er á UCI S1 stigi, sem er næst hæsta stigið fyrir fjöldægrakeppnir í fjallahjólreiðum. Haldin í útjaðri Oslóar, í Noregi, sem er þægilegt fyrir ferðalagið og gistingu. Fyrsti dagurinn er rúmlega 2km tímataka, á sæmilega tæknilegri braut sem inniheldur klifur á malarvegum, rótarkafla sem liggja bæði upp og niður, stökk fram af klettum og nóg af mold og grasi. Tímatakan er hönnuð til að ákveða startröð fyrir 2.dag, og einnig gefa efstu sæti tímabónusa til lokaúrslita. Seinni dagurinn er hefðbundin XCO keppni, 90 mínútur í lengri hring, en brautin er frekar grýtt, og nóg af trjárótum til að gera hlutina spennandi. Þriðji dagurinn er svokallað short track, þar sem farinn er hringur sem er ekki ósvipaður hringnum sem er notaður í tímatökunni, og er um 2km að lengd. Elite karlaflokkurinn fer 5 hringi sem gerir ekki nema um 25 mínútna keppni fyrir fremstu menn. Hér eru líka tímabónusar þannig að ef heildarkeppnin er tæp milli fremstu manna má reikna með hörðum sprettum miðað við stutta keppni.

Ég ákvað að skella mér, þar sem þetta tímabil er einskonar undirbúningstímabil fyrir stórmótin sem framundan eru, World Cup í Tékklandi um miðjann Maí, og Smáþjóðaleikana í byrjun Júní. Sumar keppnir virka vel sem æfing, en eru líka frábærar til að meta ástand og form. Ég hafði hinsvegar mestann áhuga á stigunum sem gætu fengist í þessarri keppni, en í S1 keppnum eru stig gefin upp í 34.sæti. Með mér í ferðinni voru Gústaf og Helgi Olsen, helstu æfingafélagarnir í Danmörku. Við keyrðum alla leið og gistum á fínu hóteli rétt hjá brautinni.

Vikan fram að keppni var þó ekki sú besta, því miður. Eftir frábærann árangur síðustu 2 helgar, og formið í góðu standi, var ég tilbúinn í æfingaálag vikunnar. Sú tilfinning entist ekki lengi því í byrjun vikunnar byrjaði ég að finna fyrir óþægindum í hálsi, máttleysi á hjólinu, og mér leið eins og ég væri ekkert að jafna mig eftir átök síðasta Sunnudags. Mig grunaði að ég væri að ná mér í einhver veikindi en hélt þó áfram samkvæmt plani, og var harðákveðinn í að sleppa ekki þessarri keppni jafnvel þó heilsan myndi versna fram að helgi. Eins og við mátti búast, þá breyttist hálsbólgan í kvef, og áður en ég vissi af var nefið stíflað, máttleysið orðið verra og erfitt að sofa á næturnar. En ég skellti mér samt í keppni.

Dagur 1 var ekki sá besti, en eftir langt ferðalag frá Danmörku vorum við ekki mættir á keppnisstað fyrr en um 1klst fyrir start, og fengum uþb 20 mínútur af æfingum í brautinni. Það mætti segja að sú brautarskoðun hafi verið ábótavant, og það kom skýrt fram í keppninni. Ég tók á því eins og ég gat, en þar sem ég var ekki með allar beygjur á hreinu gat ég ekki annað en haldið pínulítið aftur af mér. Ég endaði 52. af 60 keppendum, og þar með var startröðin fyrir aðalviðburð helgarinnar, daginn eftir, alveg farin í ruslið. Beint í pizzu og svo á hótel að gera allt klárt fyrir morgundaginn.

Dagur 2 hefði getað verið mun verri. Tókum daginn snemma með öflugum morgunmat, 3 tímum fyrir start, og hjóluðum upp í hæðina sem keppnin var haldin á. Eftir 3 hringi í brautinni var komin ágætis tilfinning fyrir tæknilegum köflum, og allt klárt eftir nokkra góða spretti á malbiki til að gera líkamann tilbúinn. Ég var settur á öftstu röð, kunnuglegur staður frá stórmótum, en ekki sá staður sem mér fannst ég eiga skilið að vera á. Á fyrsta hring er alltaf umferðaröngþveiti, og oftar en einusinni þurfti að stoppa, setja annan fótinn niður, og reyna svo að ryðjast í gegn um mannfjöldann, þegar brautin varð þröng og færri komust að en vildu. Á 6 hringjum tókst mér þó á einhvern hátt að vinna mig upp, og þrátt fyrir stöðugann hósta og erfiðleika með að drekka og troða í mig gelum, þá tíndi ég upp hina og þessa andstæðinga alveg fram að síðasta hring, en síðasta manni náði ég í síðustu beygjunni. Ég endaði í 30.sæti af 58, sem ég get ekki kvartað yfir, miðað við ástand og aðstæður.

Dagur 3 hefði mátt vera betri. Eftir 2 daga var ég í 30.sæti í heildarkeppninni, sem verður að segjast að var betra en ég bjóst við, en mér leið ekki sem best þessa helgi, hvort sem það var á hjólinu, eða ekki. Mér fannst tilvalið að gera mitt besta til að ná að hanga í top 30, til að krækja mér í nokkur stig sem gætu gagnast seinna í sumar. Startið var hratt eins og við mátti búast í svona stuttri keppni, en mér tókst að hanga um miðjann hóp eftir fyrstu brekku. Á fyrstu 2 hringjunum vann ég mig upp um nokkur sæti og var á þægilegum stað til að enda í stigasæti, og var alveg til í að halda mér bara þarna án þess að gera of mikið. Kvefið tók hressilega á mér sem sást best á púlsinum, sem var óvenju rólegur yfir keppnina, merki um að líkaminn sé ekki í standi til að taka svona á því. Í lok 3.hrings lenti ég þó í óhappi, skellti afturdekkinu full harkalega í grjót, en tók ekki eftir neinu eftirá, þannig að ég hélt bara áfram inn í 4.hring. 2 mínútum síðar hvarf allt loft úr afturdekkinu, þannig að ég komst ekki lengra. Keppnin var ótrúlega stutt, aðeins 1 og hálfur hringur eftir, þannig að auka gjarðir og hjálp í drykkjarstöðum hefði ekki breytt neinu, tíminn sem ég þurfti að ná var horfinn og áður en ég vissi af voru allir keppendur komnir framhjá mér. Ég labbaði þá bara til baka og fékk þannig hið afskaplega leiðinlega DNF (did not finish) í kladdann. Gengur betur næst.