On your left

Maraþon er svolítið sérstök grein. Mér finnst greinin skemmtileg því hún er allt önnur tegund af áskorun heldur en XCO keppnir. Á meðan XCO keppnir eru haldnar í flóknum og tæknilegum brautum, sem eru oft um 4km að lengd, og farnir 5-9 hringir eftir aðstæðum, þá eru maraþonkeppnir oftast haldnar í einum risastórum hring, allt frá 60km upp í 160km, en það er breytilegt eftir klifri og tæknilegum atriðum sem hafa áhrif á meðalhraða keppenda. XCO keppnir eru bundnar við 90 mínútur en það er engin tímarammi í maraþon keppnum, bara vegalengd og grófar hugmyndir um lokatíma, sem getur verið frá 3 tímum allt að 7-8 tímum. Áskorunin sjálf snýst meira um langtímaúthald, frekar en sprengikraft. Það þarf að kunna að stilla sig af frá upphafi, þekkja eigin styrkleika mjög vel til að geta látið orkubirgðir endast alla leið, og það er algjört lykilatriði að kunna að passa upp á orkustöðu líkamans. Líkaminn getur bara geymt um 90 mínútna virði af orku fyrir átök af þessarri tegund, þannig að svona keppni er ekki unnin án aðstoðarmanna sem vita hvað þeir eru að gera. Oft eru drykkjarstöðvarnar margar, og mikilvægt að geta fengið nýja brúsa fulla af vatni, orkugel og ýmislegt annað til að geta haldið fullri ferð.

Þetta var eina maraþonkeppnin á planinu mínu í ár, á atvinnumannastigi. Ég hugsa að með tímanum fari þeim að fjölga, þar sem úthald vex með aldrinum, og endist mun lengur en sprengikraftur. Um er að ræða Evrópumeistaramótið, næst stærstu maraþonkeppni heims, á eftir sjálfu Heimsmeistaramótinu. Keppnin var haldin í hinum heppilega nefnda bæ, Svit, í Slóvakíu, en það er alltaf ákveðið ævintýri að fara örlítið austar í Evrópu til að taka þátt í hjólreiðakeppnum. Ég ákvað snemma í vetur að ég myndi taka þátt, þegar ég var að leggja línurnar að stærstu keppnum sumarsins, en þar á meðal voru 2 Evrópumót og amk 1 heimsbikarmót. Það sem ég gerði hins vegar ekki fyrr en 2 vikum fyrir keppni, var að skoða nákvæmlega hvað ég væri að koma mér út í. Eina sem ég hafði athugað var dagsetning og staðsetning.

Það var ákveðið sjokk að skoða upplýsingabæklingin fyrir keppnina. 134km var lengdin á brautinni, og 4200m hækkun samtals. Það er tæplega hálft Everest í klifri. Vegalengdin hljómaði ekki svo slæm þar til ég sá að áætlaður sigurtími væri 6 tímar. Úff! Lengsta keppnin hingað til í ár, var 100km dagleið í Andalucia Bike Race í Mars, en sú tók ekki mikið meira en 3 tíma vegna þess hvað  brautin var flöt og einföld.

Ferðalagið hófst með 1600km bíltúr frá Kaupmannahöfn til Svit í Slóvakíu, en til að minnka álag þá var ákveðið að taka þetta með millilendingu í Berlín, þar sem skyldustopp var á einum af bestu kebabstöðunum, K-Ups. Á fimmtudagskvöldi vorum við mætt til Svit, svolítið þreytt eftir aksturinn en þó ágætlega úthvíld. Það getur verið ákveðinn mínus að taka 2 daga án hjóls í röð, og ég reyndi að sporna gegn “lötum löppum” með því að taka léttann hring á föstudeginum, eftir að við fórum og náðum í keppnisgögn. Sören Nissen var búinn að hafa samband við mig og við fórum saman í að skoða síðustu 10km í brautinni, og fyrstu 10km, en það var lítill tími til að skoða restina af brautinni. Brautarskoðun er ekki alveg jafn gríðarlega mikilvæg fyrir maraþonkeppnir, vegna þess hversu mikið minna tæknilegar þær eru, og vegna vegalengdarinnar, geta sekúndur ekki skipt jafn miklu máli og í styttri keppnum. Eftir föstudagsæfinguna var laugardagurinn tekinn rólega, og passað að borða vel til að fylla á bensíntankinn fyrir keppnina. Við nýttum daginn þó í bíltúr um svæðið, komum við á öllum drykkjarstöðum sem Iðunn þurfti að finna á meðan keppnin væri í gangi, og merktum inn á kort allar staðsetningar, í réttri röð. Veðurspáin var með besta móti, og aldrei þessu vant var ég ansi spenntur fyrir óvenju köldum sunnudagsmorgni. Á meðan flestir dagar fram að keppni voru milli 25 og 30 gráðu heitir, sem er allt, allt of mikið fyrir Íslending, þá lofaði veðurspáin smá rigningu snemma morguns fyrir start, og ekki nema 13 gráðum eða svo, en þó sól.

Keppnisdagurinn byrjaði með öflugum morgunmat, sem samanstóð af hafragraut, samlokum, banönum og smá Nutella. Hótelið, sem er ekki beint á hæsta gæðastaðli, var ekki að bjóða upp á mikið úrval í morgunmat, og ekki hjálpaði að startið var kl 8 um morguninn. Ég reyni mitt besta, og tekst oftast, að halda mig við 3 tíma reglu þegar kemur að mat fyrir keppni, en þetta þýddi að ég þurfti helst að vera að  borða um 5-leytið. Það gekk því miður ekki eftir, því ég fékk lítinn svefn um nóttina á skelfilega erfiðu rúmi, og tímdi ekki að fórna tímanum sem ég þurfti til að vera úthvíldur. Ég gerði þau mistök að borða of seint, og var strax farinn að finna fyrir því þegar keppnin byrjaði. Við skelltum okkur niður að startinu um klukkutíma fyrir, og ég var svo heppninn að vera lesinn upp fyrstur keppenda (fyrir utan top 10 sem fá sérmeðferð), þannig að ég fékk góðann stað í startinu.

Keppnin fór af stað í rigningu og þoku, og það veður var þannig út daginn. Hópurinn, sem var um 70-80 manns, fór á fullri ferð inn að fyrsta klifrinu, sem var einnig síðasta niðurbrekkan á leiðinni til baka. Stígurinn var þröngur og menn voru að gera mistök, þannig að ég þurfti að hlaupa smá spotta með hjólið áður en ég komst upp á topp, þar sem var stuttur flatur kafli fyrir niðurbrekku hinum megin á hólnum. Eftir þá brekku var hópurinn búinn að slitna aðeins í sundur, en eftir öfluga keyrslu á malbiki náðu flestir aftur inn í “pelotonið”. Löng keppni þýðir að menn hjóla örlítið meira eins og í götuhjólakeppni, og þar sem næsti stóri kafli var eitt samfellt klifur sem tók um 60 mínútur, voru flestir á því að halda hópinn og spara orku. Það var þó ekki mikil orka spöruð því ég leit reglulega á mælinn á leiðinni upp og sá oftar en ekki 400 vött eða meira, sem eru hörkuátök á mínum skala. Þegar þessi langa brekka var búin var aftur snúið niður, og í átt að fyrstu drykkjarstöð, en sem betur fer þurfti ég ekki mikla aðstoð svona snemma í keppninni þannig að ég hélt fókus á að hanga í fremstu mönnum. Enn ein langa brekkan byrjaði, álíka löng og sú fyrri, en þarna voru tæpir 2 tímar búnir af keppninni, og þreytan farin að segja til sín. Hópurinn byrjaði að losna í sundur, fremstu menn voru farnir að gera árásir á hvorn annan til að mynda litla hópa, og litlu karlarnir voru að missa af lestinni. Ég fann að þarna var komið að stundinni þar sem ég þarf að ákveða hvort ég vil eyða öllu sem ég á í að halda í við fremstu menn, eða slá af til að spara kraftana. Ég er ágætur í svona löngum keppnum og stóð mig vel á HM í fyrra, þannig að ég ákvað að taka áhættu og reyna mitt besta þar til ég gæti ekki meira. Þetta gekk vel í dágóða stund, en ég endist ekki að eilífu í hámarks átökum þannig að ég gat einfaldlega ekki haldið sama hraða og aðrir.

Ég missti af hópnum, en var langt frá því að vera fyrstur til þess. Þarna tók við langur kafli í svokölluðu “no man’s land”, en ég hjólaði aleinn í vel yfir klukkutíma, á leðinni í stærsta klifrið. Á þessum klukkutíma byrjaði ég loksins að finna fyrir slæmum maga eftir erfiðann morgunn, og á tímabili stoppaði ég reglulega í nokkrar sekúndur því mér fannst ég þurfa að kasta upp. Þetta er mjög óþægileg tilfinning í miðri keppni, en á endanum skilaði ég hluta morgunmatarins og var fljótlega orðinn betri í maganum. Þetta hjálpaði mér að vera duglegri við að drekka reglulega, og fá mér smá af nestinu sem ég fyllti vasana af. Stærsta klifrið kom fljótlega, en þá voru um 3 tímar liðnir af keppninni og óþægilega tilfinningin um að ég væri ekki einusinni hálfnaður, var farin að læðast að mér. Að klifra úr 900m hæð upp í 1900m hæð tók mig rétt rúmlega klukkutíma, en þarna var ég byrjaður að ná mönnum, á sama tíma og aðrir voru farnir að ná mér. Uppleiðin var viðburðalítil fyrir utan það að ég náði 5 manns, og 5 aðrir náðu mér, þannig að ég skellti mér niður eftir að ég komst upp úr skýjunum á toppinn, og hélt áfram, glaður með að vera búinn með megnið af klifri dagsins.

Áður en ég vissi af voru 100km búnir og ég kominn í góðann gír eftir um 5 klukkutíma af hjólreiðum með hjartað í botni. Ég hélt áfram að ná hinum og þessum og neyddist sjaldan til að hleypa fram úr mér. Þarna var mér farið að líða ágætlega, og var ákveðinn í að keyra mig út næsta klukkutímann, en persónulegt markmið í keppninni var að ná að klára undir 6 tímum og 30 mínútum. Einn hjólari merktur Trek sem hafði verið með mér í gegn um mestalla keppnina var búinn að stinga mig af, og tveir aðrir komnir á hælana á mér, en eftir síðasta drykkjarstoppið þar sem ég fékk gríðarlega hjálplegt orkugel frá Iðunni, fann ég smá auka styrk til að pína mig áfram. Ég sá skilti merkt 10km og vissi strax hvað það þýddi. Lítið eftir, og ég var farinn að sjá í skottið á Trek gæjanum, og ekki nóg með það heldur var ég búinn að stinga af hina félagana sem voru að ná mér áður. Ég flaug fram úr Trek treyjunni á leiðinni upp síðasta stóra klifrið, fór inn á sama hól og ég hafði klifrað upp úr andstæðri átt í byrjun keppnninnar, og byrjaði að skjótast niður ansi bratta og langa brekku, sem var þröng og umkringd grjóti og trjám. Svo flaug ég á hausinn.

Ég valdi ranga línu neðst í brekkunni, en ég man ekki meira en það. Ég man að ég var í loftinu, á 40km hraða, og ég vissi að þetta myndi enda illa. Ég man að ég átti samtal við brautarvörð, man þó ekki hvernig hann leit út, en ég horfði niður og sá hjálminn minn brotinn á nokkrum stöðum. Ég man að ég sagði aftur og aftur við gæjann að ég þyrfti að klára keppnina, og loksins hleypti hann mér af stað. Mér finnst eins og ég hafi hjólað í um 10 mínútur áður en ég kom í mark, en eftir smá skoðun á Strava sá ég að ég var í um 20 mínútur að þessu, eftir 8 mínútna stopp. Dagurinn og nóttin var ótrúlega erfið en ég var blár og marinn út um allann líkamann. Sérstaklega á baki og mjöðm, en það var ekki fyrr en daginn eftir sem ég fann fyrir líklega brákuðu rifbeini. Erfitt að anda, hlæja, og ýmis takmörkuð hreyfigeta.

Það breytir því þó ekki að ég er stoltur af því að hafa náð 35.sæti á svona stóru móti, og það með tímanum 6klst og 57 mín. Ég veit að ég hefði getað komist í mark um 15 mín fyrr ef ég hefði ekki flogið á hausinn, en aðalatriðið var að klára þetta, til að gera alla vinnuna og kostnaðinn í kringum þetta verkefni, þess virði. Þetta var mín fjórða þáttaka á Evrópumeistaramóti í ýmsum greinum, en fyrsta þáttaka Íslands í maraþon greinninni, og mjög gaman að hafa náð að flagga Íslenska fánanum á svona stórum viðburði. Sumarið er þó ekki búið, og þó ég taki mér nokkra daga, jafnvel viku, til að ná mér eftir meiðslin, verður gaman að takast á við síðustu keppnir sumarsins, og klára keppnistímabilið með stæl!

Ok, Evrópumeistaramótið í ólympískum fjallahjólreiðum (XCO). Keppnin var haldin í litlum bæ sem heitir Darfo Boario Terme á Ítalíu, inn á milli risafjalla á Lombardy svæðinu, sem er þekkt í götuhjólreiðum. Bærinn er á neðsta punkti í litlum dal, en keppnin var færð þangað eftir ákvörðun UEC (Evrópusambandið í hjólreiðum) um að hætta við að halda hana á upprunalegu staðsetningunni í Istanbúl. Brautinni var vippað upp af brautarhönnuðum á svæðinu á aðeins 2 mánuðum, og það er magnað að sjá hvað hefur gerst á þessum tíma, en svæðið er ekki mikið meira en einn stór hóll, fullur af grasi, trjám og grjóti, en engum hjólaleiðum. Útkoman var braut sem mætti segja að sé á World Cup stigi í erfiðleika.

Hjólreiðasamband Íslands var ekki með neina skipulagða ferð í þessa keppni, en það breytti litlu fyrir mig og Gústaf, sem kom með í ferðina, því hún hefur verið á planinu frá því fyrir áramót, og líkt og Evrópu -og heimsmeistaramótin voru farin án stuðnings árið 2016, þá var lítið mál að halda því áfram. Við vorum bara 2 keppendur, og þurftum því að sjá um að aðstoða hvorn annan, en sem betur fer vorum við að keppa á sitthvorum deginum.

Við komum með flugi til Mílanó á miðvikudagsnótt, og eftir stutta dvöl á flugvallarhóteli tókum við bílaleigubíl og rúntuðum að hótelinu, sem er í um 40mín akstursfjarlægð frá brautinni. Þar sem svona stórmótum fylgja allskonar formlegheit, eins og liðsstjórafundir, lokaðir æfingatímar, margar keppnir yfir marga daga, og ýmisskonar skipulagsverkefni, náðum við ekki sem mestum tíma til að æfa brautina, en nýttum þó tímann eins vel og við gátum.

Í stuttu máli er brautin 4km, inniheldur langt klifur og langt brun niður, í afskaplega bröttum brekkum sem eru gerðar að mestu leyti úr grófri möl, mold og grasi, með sléttum grjótum inn á milli. Þar á milli er einn sérlega tæknilegur klettur, sem þarf að fara mjög varlega að til að fljúga ekki framfyrir sig og yfir stýrið, nokkrir kaflar með sleipum hnullungum sem þarf að rúlla varlega, þröngum beygjum inn á milli brattra niðurkafla, og smá “pumptrack” í endann. Ég lenti í því óhappi á æfingu að fara full hratt og endaði framan á tré, skaust yfir stýrið og lenti á báðum fótum, en því miður brotnaði stýrið við höggið. Fimmtudagurinn fór því í að leita að bráðabirgðastýri, til að geta haldið áfram undirbúningi fyrir keppnina.

Það má segja að stærsti óvinurinn þessa vikuna hafi verið hitinn. Á þessum tíma árs er afskaplega heitt á þessum heimshluta, sérstaklega þegar maður er staddur í djúpum dal, milli risafjalla, þar sem myndast eins konar hitapollur. Flestir dagarnir voru milli 25 og 30 gráðu heitir, og það var augljóst frá upphafi að þetta myndi hafa áhrif á okkur Gústa. Við höfum eytt síðustu vikum á Íslandi, þar sem við höfum vanist hitastiginu þar, á ansi köldu sumri, og þannig vorum við engann veginn tilbúnir í þessa hitabreytingu.

Á föstudaginn var ég loksins orðinn ágætur í brautinni, en það verður að segjast að ég hef sjaldan verið jafn “off” þegar kemur að svona brautum. Það er ekkert endilega það að brautin hafi verið óvenju erfið, hafandi keppt í World Cup brautum og heimsmeistaramótum, ég bara komst einhvern veginn aldrei í stuð í þessum aðstæðum. En það þýddi lítið að láta það leggjast illa í mig, og ég hristi allar slæmar tilfinningar af mér í morgun, á sjálfum keppnisdeginum.

Keppnin byrjaði með látum, á heitasta tíma dagsins (34 gráður), og þeir bestu í Evrópu voru allir klárir í slaginn. Mitt plan var að fara í gegn um fyrsta hringinn án þess að reyna of mikið á mig, til að spara orku sem fer oft til spillis í tilraunum til að taka fram úr öðrum keppendum, á þröngum stígum og bröttum brekkum. Planið hélt áfram á beinu og flötu köflunum á malbiki í kring um byrjunar og endamarkið, en skv UCI reglum þarf þetta svæði alltaf að innihalda greiða kafla, sérstaklega í átt að markinu og eftir það, en þar ætlaði ég að spara sem mesta orku til að geta farið hratt upp brekkuna, en þar var planið að fara eins hratt og ég gæti til að nýta klifurhæfileikana til fulls.

Þetta gekk, nokkurnveginn. Vandamálið er að ég fann strax fyrir áhrifum hitans, þar sem púlsinn fór upp úr öllu valdi á aðeins nokkrum mínútum, og aflið var engann veginn í samræmi við púlsinn. Þannig hélt þetta áfram, en á fyrsta hring var umferðarteppan mikil á köflum, og ég þurfti reglulega að hoppa af hjólinu, labba með það á eftir öllum fyrir framan mig, og hoppa aftur á það til að komast af stað. Ég átti enga orku í dag, gjörsamlega grillaður í hitanum og gat engann veginn nýtt það form sem ég er í þessa dagana. Þetta er mjög svekkjandi, sérstaklega í ljósi þess að síðustu helgi, á Íslandsmeistaramótinu í XCO, komst ég nálægt því að setja mínar bestu tölur í afli, en var þó ekki að leggja mig allann fram. Gústaf stóð sig hinsvegar með prýði í drykkjarstöðunum, og hjálpaði mér með brúsa fullann af vatni, ómissandi aðstoð í svona keppnum, og alltaf vel metið. Á mínum síðasta hring lenti ég í hinni óöfundsverðu stöðu að fremstu menn (Florian Vogel, Stephane Tempier, David Valero og Julien Absalon) nálguðust mig til að hringa mig, en ég var ekki nema hálfnaður með hringinn. Það sem eftir var, var brattur niðurkafli á þröngum stígum, og ansi erfiðar og þröngar beygjur í átt að markinu, og ég var engann veginn í standi til að láta vaða niður á fullri ferð, á sama tíma og ég var að stressast upp yfir þeirri hugmynd að verða fyrir fremstu mönnum, og hafa áhrif á keppnina um Evrópumeistaratitilinn. Ég lét mig rúlla niður og leit afturfyrir mig reglulega, en svo komu þeir, og ég fór út í kannt rétt í tæka tíð á meðan Absalon, sem var að verja titilinn, kom hrópandi fram úr mér. Ég rúllaði heim í mark, algjörlega bugaður, í 49.sæti.

Það er oft erfitt að útskýra erfiðleikastigið sem svona keppnir eru á, og hvar maður stendur í þeim gagnvart öðrum keppendum frá öðrum löndum. Með fleiri keppnum byrja ég að þekkja fleiri keppendur, sem ég keppi við oftar en einusinni, og fæ betri hugmynd um hvar ég stend. Ein vísbending um hversu erfið svona keppni er, sést þegar horft er á þá keppendur sem voru einnig á Smáþjóðaleikunum í San Marino í vor. Í þessarri keppni, ásamt mér, voru tveir keppendur frá Svartfjallalandi, þar á meðal Demir Mulic. Hann kláraði keppni í 50.sæti, nokkrum mínútum á eftir mér, en í miðri keppni hjóluðum við einn hring saman, þar til ég náði að stinga hann af. 51 keppandi kláruðu keppni í dag (6 störtuðu en kláruðu ekki), Demir vann silfur var í 9.sæti á Smáþjóðaleikunum í fjallahjólreiðum.

Framundan eru fleiri stórmót, en eitt af þeim er Evrópumeistaramótið í maraþon fjallahjólreiðum (XCM). Ég segi ekki mikið um það hér, en 134km og 4200m hækkun segir ansi mikið um það verkefni!

Novator
Kría hjól
SAFFRAN
Hreysti
WOW air
Lauf forks
Garmin búðin
Iron Viking
Tindur
Skoda á Íslandi
Slippurinn hárgreiðslustofa

Ég hljóma eins og biluð plata þegar ég tala um hvað þetta er uppáhalds keppnin mín á landinu, og hvað ég held upp á brautina, samkeppnina, veðrið, ferðalagið, og bara allt sem tengist Vesturgötunni, sem er 55km fjallahjólakeppni, hluti af Hlaupahátíð Vestfjarða.

Þetta er merkileg keppni á margann hátt. Stærst er sennilega sú staðreynd að þetta er ein af örfáum keppnum utan höfuðborgarsvæðisins, en það eitt að það er mikið ferðalag að komast á staðinn, gerir ótrúlega mikið fyrir þessa keppni. Þetta er ekki keppni sem maður tekur þátt í á “inn-út” háttinn, með litlu skipulagi og undibúningi. Það að finna gistingu fyrir helgina í kring um keppnina er nógu stórt verkefni fyrir flesta. Keppnin er haldin í pínulitla bænum á Þingeyri, og er hjólað inn í lítinn dal, upp og yfir fallegt skarð, þaðan niður í fjöru í öðrum firði, og farið meðfram ströndinni til baka á Þingeyri. Brautin sem slík er ansi merkileg því hún þróast á andstæðann hátt við hina klassísku hjólreiðabraut, þar sem byrjað er á rólegheitum og stærsta klifrið geymt þar til undir lokin til að magna upp spennuna fyrir lokasprettinn. Þetta gerir það að verkum að keppnin getur aðeins þróast á tvenna vegu: annaðhvort stingur maður af í stóra klifrinu í byrjun keppninnar, og heldur út alla leið, eða maður hjólar klifrið með öðrum og bíður eftir endasprett.

Ég átti ekki sem bestann undirbúning fyrir keppnina, síðasta vika var erfið og það voru ekki margir klukkutímar af svefni á næturna fram að föstudegi. Við Iðunn lögðum af stað frekar seint, og vorum ekki komin á Hótel Ísafjörð, þar sem við gistum, fyrr en um miðnætti, en þá átti ég eftir þessa vanalegu rútínu, kvöldið fyrir keppni. Hárið var skafað af löppunum, skinsuit gallinn dreginn fram og farið yfir alla næringu fyrir keppnina, og svo var farið að sofa, einhversstaðar milli 2 og 3 um nóttina. Við vöknuðum rétt fyrir 8 um morguninn, algjörlega mygluð og handónýt eftir afskaplega stuttann svefn, en rifum okkur af stað, beint í morgunmat og svo var rokið út í bíl og keyrt yfir á Þingeyri. Skoda á Íslandi hjálpaði þó helling með því að lána mér bíl fyrir helgina, og þetta langa ferðalag. Í stað þess að taka sénsa á gömlum og afskaplega tæpum bílnum okkar, fórum við á glænýjum Skoda Superb, þar sem fór vel um hjólið í risastóru skottinu. Þegar ein keppnishelgi inniheldur yfir 1000km af akstri þá skiptir þetta máli.

Eftir létta upphitun, slatta af hæum og hallóum, og snögga yfirferð á öllum búnaði, var komið að fjörinu. Þarna voru allir þessir helstu mættir, Hafsteinn, Bjarki, Gústaf, Stefán Haukur og svo margir fleiri góðir vinir, og allt stefndi í góðann dag. Meira að segja veðrið stóð við sitt, þrátt fyrir rigningu og þung ský fram að keppni, og við fengum smá hlýju og enga rigningu á meðan keppnin var í gangi. Planið mitt var ekki flókið, ég ætlaði að bíða þar til eftir að fylgdarbíllinn, sem leiðir okkur út úr bænum í átt að klifri dagsins, væri farinn, og myndi keyra upp hraðann eftir fyrstu beygju. Eins og keppnin þróaðist í fyrra sá ég lítið annað í stöðunni en að reyna að hjóla klifrið eins hratt og ég gæti, meta stöðuna á toppnum, og halda svo áfram eftir brunið niður að fjörunni. Þegar nokkrar mínútur voru liðnar af keppninni var staðan nákvæmlega eins og ég sá fyrir mér: ég var fremstur að keyra hópinn áfram, með Haffa á hælunum á mér, og restina fyrir aftan hann. Ég fann fyrir smá þreytu þegar bættist í hallann á leiðinni upp, en klifrið tekur um 20-25 mínútur í heildina. Á leiðinni upp byrjaði Haffi að missa takið á mér og það kom smá bil á milli okkar, en það var aldrei mikið. Hann var aldrei meira en 30 sekúndum á eftir mér, þrátt fyrir mínar tilraunir til að stækka bilið. Mér fannst ég vera ótrúlega þungur og svifaseinn á leiðinni upp, ekki alveg með sjálfum mér, og ég gat ekki hugsað um annað en hvað ég væri að fara hægt upp, og þetta væri engann veginn það sem ég á að geta gert. Gaman er að segja frá því að ég var í tómu rugli og setti nýtt met í þessu klifri, og Haffi með nokkurnveginn sama tíma, þannig að ég held að staðan hafi bara verið góð hjá okkur báðum!

Eftir klifrið byrjaði brunið niður, sem tekur um 8 mínútur og er eitt skemmtilegasta brun á landinu að mínu mati. Fullt af grjóti og drasli á leiðinni, árfarvegir til að hoppa yfir eða þruma í gegn um, og nóg af lausum beygjum með smá drullu hér og þar, en mestmegnis lausamöl og grjót. Ég stóð mig ágætlega á leiðinni niður, en þarna var ég þó kominn í varnarstöðu, búinn að ákveða að þetta yrði ekki dagurinn til að hjóla einn. Neðst í dalnum er stór á sem þarf að fara yfir, en það gekk ekki svo vel hjá mér. Á einhvern ótrúlegann hátt tókst mér að reka mig í grjót, losa báða fætur frá pedulunum á sama tíma, og reka mig hressilega fast í stýrið, á miðri leið yfir ánna. Þetta var óheppilegt þar sem Haffi var rétt á eftir mér, og náði mér þegar ég var að koma mér af stað aftur. Ég hentist í gang á eftir Haffa, sem var svo kurteis að nýta ekki tækifærið til að stinga mig af, og við tókum stefnuna á fjörugrjótið handan við hornið.

Megnið af leiðinni eru skemmtilegir slóðar og malarvegir, sem eru ansi beinskeittir og án tæknilegra kafla. Þó eru staðir þar sem maður þarf að tækla lausar og stórar beygjur, örfáar mjög brattar brekkur, og fyrst og fremst laust grjót og náttúrulegar hraðahindranir, sem gera fulldempuð hjól einstaklega heppileg fyrir þessa keppni. Við Haffi skiptumst á að keyra upp hraðann, en verandi báðir keppnismenn í húð og hár, vorum við aldrei í vafa um að hjálpast að við að hjóla þetta eins hratt og við gátum. Þegar komið var á lokakaflann, 10km malarveg sem breytist í malbik við og við, í áttina að Þingeyri, vorum við að skiptast á reglulega, og hjóluðum þetta eins og götuhjólakeppni. Skyndilega spyr Haffi hvort ég muni hver besti tíminn í brautinni sé, og þá átta ég mig á að við gætum átt möguleika á að bæta þann tíma, sama og Haffi var að hugsa. Ég var mikið að hugsa um endasprettinn, langaði að beita smá taktík og spara kraftana fyrir sprettinn, en ég hafði lika áhuga á að bæta metið þannig að ég geymdi taktíkina þar til alveg undir lokin.

Þegar uþb 1km var í mark vorum við alveg að rúlla inn í bæinn, komnir á malbikið og byrjaðir að hugsa um sprettinn. Ég náði að setja mig fyrir aftan Haffa, og þegar olnboginn hans bað um að ég tæki við fremst, gerði ég ekkert. Þá var samvinnan búin, og alvaran byrjuð. Við fórum saman inn í lokabeygjuna, og ég beið þar til aðeins um 150 metrar voru eftir, og gaf allt í botn fram úr Haffa. Það dugði til að taka sigurinn, aðeins 1-2 hjólalengdum á undan. Keppnin hefur ekki verið svona tæp síðan 2014, en það gerði hana svo ótrúlega góða í ár. Í fyrra sigraði ég einn, með nokkurra mínútna bili, en það var engann veginn jafn góð og spennandi keppni og þessi. Við bættum tímametið um 3 mínútur frá því 2014, sem gerir næsta ár að enn betri áskorun.

Ég stóð upp sem ósigraður Íslandsmeistari í maraþon fjallahjólreiðum, feginn að halda titlinum í eitt ár til viðbótar, fékk 10 verðmæt UCI stig, sem gagnast mér í erlendum keppnum, og skellti mér með Iðunni í sumarbústað hjá pabba, þar sem ég fékk loksins svefninn sem ég skuldaði sjálfum mér.

Takk kærlega fyrir mig, skipuleggjendur, keppinautar, styrktaraðilar, stuðningsmenn, vinir og fjölskylda!

Novator
Kría hjól
SAFFRAN
Hreysti
WOW air
Lauf forks
Garmin búðin
Iron Viking
Tindur
Skoda á Íslandi
Slippurinn hárgreiðslustofa

Ég tók þátt í minni fyrstu keppni á erlendri grundu árið 2013, á Smáþjóðaleikunum í Lúxemborg. Það ár var mitt fyrsta sem einn af þeim bestu á Íslandi, ég hafði átt góða byrjun á árinu með því að sigra td. úrtökumótið fyrir valið í landsliðið, sem var haldið í Vífilstaðahlíðinni. Sigur þar þýddi sjálfkrafa val í liðið, og þá var ég búinn að næla mér í þáttökurétt á mitt fyrsta stórmót utan Íslands. Keppnin sjálf fór ekki eins og ég hafði séð fyrir mér, en reynsluleysi felldi mig niður í eitt af síðustu sætunum þegar upp var staðið. En ég kynntist góðu fólki þarna, öðlaðist mikilvæga reynslu, og sennilega það mikilvægasta: ég fékk að skygnast fyrir um erfiðleikastigið í þessarri íþrótt utan Íslands.

4 árum síðar (hjólreiðar voru ekki með þegar leikarnir voru haldnir á Íslandi árið 2015), var kominn tími á að gera aðra tilraun, og sjá hvort ég gæti gert betur eftir að hafa safnað reynslu á síðustu árum, og orðið sterkari sem fjallahjólari. Í fyrra þegar ég byrjaði að velta þessarri keppni fyrir mér, hófst rannsóknarvinnan sem felur í sér að skoða samkeppnina vel, kynna sér aðstæður og mögulega braut sem væri notuð, og skipuleggja æfingar fram að keppni. Mín fyrsta spurning var hvar ég stæði gegn fyrrverandi sigurvegara keppninnar, Christian Helmig frá Lúxemborg. Ég hafði keppt oftar en einu sinni með honum í fyrra, og var yfirleitt á svipuðum stað og hann í keppnum, auk þess að hann tók þátt í Glacier 360 keppninni hérna á Íslandi með mér, þar sem við stóðum nokkuð jafnir. Þetta var jákvætt merki og eitthvað sem ég gat notað til að sannfæra mig um að ég ætti góða möguleika. En margt getur gerst á 4 árum, yngri hjólarar orðið sterkari og ólíklegir keppendur, ég þar á meðal, gætu komið á óvart. Ég ákvað þó að nota staðreyndirnar til að setja háleitt markmið, að sigra þessa keppni.

Keppnisvikan hófst með brautarskoðun, en fyrsta hugsun þegar komið var í brautina var að þetta yrði keppni fyrir klifrarana. Brautin, sem er um 3.5km löng með uþb 150m hækkun, inniheldur 4 brött klifur, og 3 brattar niðurbrekkur með tilheyrandi hólum, hæðum, trjábrúm, grjóti og skemmtilegum beygjum. Þrátt fyrir tæknilega kafla var ljóst að keppnin yrði ráðin með góðu formi, en ekki góðri tæknikunnáttu, vegna þess hversu brött og erfið klifrin eru. En brautin var ekki eina atriðið sem skipti máli. Hitastigið yfir vikuna fór varla undir 25 gráður, og á köflum var vel yfir 30 stiga hiti, með ekki ský á himni og lítinn vind. Brautin er í þéttu skóglendi þar sem vindurinn hreyfist ekki, og allt stefndi í vandamál fyrir okkur Íslendingana, sem erum alls ekki gerð fyrir svona aðstæður. Þrátt fyrir allt þá leið mér vel í brautinni. Ég er mjög léttur og held mikið upp á klifur, þannig að ég gladdist yfir brekkunum, frekar en að vera smeykur við þær. Tæknilegu kaflarnir voru tæklaðir sæmilega vel, þó alltaf megi fara hraðar þegar tími gefst til æfinga. Þarna var þó lykilatriði að spara kraftana eins vel og mögulegt var, til að eiga nóg inni fyrir keppnisdeginum.

Þegar kom að keppni var allt klárt. Fyrsta keppnin í ansi flottum landsliðsbúning, hjólið búið að fara í megrun, 10,08kg á vigtinni góðu, og lappirnar hressar og til í slaginn. Hitinn kom engum á óvart og sólin skein hressilega þannig að leitað var að skuggum og köldu vatni við hvert tækifæri. Ég fékk góða aðstoð frá þjálfurum landsliðsins og umsjónarmönnum hópsins, bæði með köldu vatni til að hella yfir mig reglulega, og góðann sopa af orkudrykk í báðum drykkjarstöðvum sem voru við brautina. Ég fékk ekki að njóta þess að vera númer 2 á keppendalista í styrkleikaröð skv heimlista UCI, heldur var dregið úr hatti startröð keppenda. Ég endaði lengst til vinstri á 2.röð, en hægra megin var aðeins betra aðgengi í stuttum upphafskafla brautarinnar, þannig að ég þurfti að vinna mig hratt upp. 5 hringir í brautinni, sem stefndi í tiltölulega stutta keppni, eða um 70-75 mínútur samkvæmt mínum ágiskunum.

Keppnin fór af stað, og ég var ekki sem best staðsettur en þó framarlega í hópnum þegar komið var inn í brautina. Um leið og fjörið hófst byrjuðu menn að gera mistök, og ég var óheppinn að lenda í því að einn af keppendum San Marino hrasaði beint fyrir framan mig á þröngum kafla, og var lengi að koma sér af stað aftur. Ég komst illa fram úr honum vegna staðsetningar, en á endanum tókst það, fékk meira að segja góða aðstoð frá Bjarka sem kom rétt á eftir mér, og hinkraði aðeins til að hleypa mér af stað. Ég fór strax að vinna mig áfram og eyddi megninu af fyrsta hring í að taka fram úr mönnum, sem gekk misvel þar sem ekki voru alltaf aðstæður til framúraksturs. Eftir fyrsta hring var ég búinn að vinna mig úr 13.sæti upp í 4.sæti, og sá ennþá í fremstu menn sem voru 3 saman í hóp, uþb 30 sek á undan mér.

Næstu 3 hringir liðu hratt hjá, allt gekk vel og ég gerði mitt allra besta til að vinna upp tíma í klifrum og að fara örugglega niður tæknilegu kaflana. Á meðan ég bjó til hátt í 5 mínútna forskot á 5.sæti, fjarlægðist Sören Nissen, sem var búinn að vinna sig upp í 1.sæti og hafði hjólað í burtu frá Andreas Miltiadis frá Kýpur, og Guy Diaz frá Andorra. Þó byrjaði ég að minnka bilið yfir í Guy þegar liðið var á 4.hring, en aðeins einn hringur eftir þýddi að ég þurfti að gera allt rétt til að ná honum á lokametrunum. Eftir fyrsta klifrið af fjórum heyrði ég að ég var að vinna á hann, og hélt mínu striki án þess að taka neinar áhættur. Þegar ég var á leiðinni í bröttustu brekkuna í brautinni, þar sem hvert tré var vafið púðum til að grípa óheppna hjólara, og netum til að koma í veg fyrir að menn húrruðu niður alla hæðina og inn í næsta ríki, heyrði ég hvell og fann um leið óþægilega, en kunnuglega tilfinningu. Það hafði hvellsprungið, ekki bara á öðru dekkinu heldur báðum. Ég hoppaði af hjólinu í þvílíkum halla, hafði engann tíma til að hugsa um eigið öryggi en vissi strax að ég væri ekki að fara að laga þetta án aðstoðar. Á ótrúlegann hátt tókst mér að hlaupa niður þessa brekku án þess að fljúga á hausinn, og þá hófst  900 metra hlaup í átt að eina svæðinu í brautinni þar sem leyfilegt var að geyma varahluti, eins og gjarðasettið sem mín beið þar. 8 mínútum og 30 sekúndum síðar mætti ég móður og másandi, og rétti David og Óskari bróður hjólið og sagði að bæði dekkin væru sprungin.

Mér datt aldrei í hug að gefast upp og hætta keppni. Það kom ekki til greina að fá DNF fyrir þessa keppni, eftir alla vinnuna sem ég hef lagt í undirbúninginn fyrir hana. Mér var alveg sama á þessum tímapunkti, um hvaða sæti ég myndi enda í þegar upp væri staðið. Raunhæfi möguleikinn á 3.sæti var horfinn, öruggt 4.sæti var horfið, og lítið var eftir þegar ég komst loksins af stað eftir að skipt hafði verið um dekk á hjólinu. Ég hoppaði aftur af stað og kláraði hringinn, og endaði í 16.sæti af 22 keppendum.

Ég er ekki hræddur við að viðurkenna að mér hefur aldrei liðið svona illa eftir keppni, síðan ég byrjaði í þessarri íþrótt. Mér leið eins og allar þær fórnir sem ég hef gefið fyrir þetta hafi verið til einskis, eins og allt sem hefur flogið fram hjá mér í lífinu á meðan ég er einbeittur á einn hlut, eitt markmið, einn tilgang, væri eitthvað sem ég myndi sjá eftir. Þessi keppni gjörsamlega sigraði mig, og ég brotnaði niður.

Svona keppnir koma og fara, önnur tækifæri bíða og fyrri afrek lifa í minningum sem er gaman að rifja upp. Eftir 2 ár fæ ég tækifæri til að reyna við þetta aftur, og ég veit að ég verð sterkari, sneggri, og tilbúnari en ég var í ár. Ég trúi því að það séu mistök að drífa sig að gleyma svona keppnum, til að halda haus og líta fram á við. Það er alltaf hægt að læra af reynslunni, og það er stundum í lagi að vera óhress yfir mistökum eða óheppni, því maður lærir að meta þau skipti sem allt gengur upp, og þetta kennir manni að takast á við slæmu dagana. Ég veit að ég gerði allt sem ég gat, tölurnar og tilfinningarnar sýna það, og ég veit að ég hefði náð öruggu 4.sæti ef ég hefði ekki lent í óheppni á síðasta hring. Ég komst að því eftirá að áhorfandi hafði kastað glerflösku á þessu svæði, og get ýmindað mér að glerbrotin gætu hafa verið það sem reif dekkin, en það er ekki hægt að vera fullviss um það.

Landsliðið gerði góða hluti í þessarri ferð, og Hjólreiðasamband Íslands sýndi að það er flott framför í afrekshlutanum af þessarri íþrótt. Ég þakka fyrir að hafa verið valinn í liðið og að hafa fengið þetta tækifæri. Næsta skipti sem ég keppi fyrir Ísland verður á Evrópumeistaramótinu í fjallahjólreiðum á Ítalíu, í lok Júlí.

Novator
Kría hjól
SAFFRAN
Hreysti
WOW air
Lauf forks
Garmin búðin
Iron Viking
Tindur
Skoda á Íslandi
Slippurinn hárgreiðslustofa

Það eru keppnir, og svo eru stórar keppnir. Og svo eru World Cup keppnir. Það er eitthvað við það að taka þátt í stærstu mótaröð í fjallahjólasportinu, eitthvað sem er sambærilegt við WorldTour götuhjólakeppnir, þær stærstu í heiminum, nema á allt annan hátt. Í staðinn fyrir 4-5 tíma götuhjólakeppni með svakalegum liðum, hrikalega flókinni taktík og kröfu um ótrúlegt úthald, fæ ég 90 mínútna keppni þar sem ég þarf að geta hjólað algjörlega í botni frá upphafi til enda, spretta út úr öllum beygjum og vona það besta á leiðinni niður stórhættulegar brekkur. Það sem þessar 2 tegundir af keppnum eiga sameiginlegt er það að þetta er gert meðal bestu keppenda í heiminum.

Fyrsta World Cup keppni ársins var haldin í Nove Mesto na Morave, í Tékklandi. Mjög skemmtilegur staður, og pínulítið öðruvísi en restin af Evrópu, þar sem Tékkland virkar á mann eins og einskonar bland af vestrænni menningu og austur-Evrópu. Keppnisbrautin er þekkt sem sú erfiðasta í sportinu, henni er best lýst sem endalausum trjárótum innan um 6 stuttar og mjög brattar brekkur, með 2 grjótagörðum og einu grjótaklifri. Það sem einkennir hana mest að mínu mati er að það tekur hressilega á að hjóla hana, maður er eiginlega laminn af henni á hverjum hring, og það er engin leið að hjóla einn hring í rólegheitunum. Þetta er klárlega braut sem hentar keppni á þessu stigi.

Þetta var önnur World Cup keppnin mín, en ég átti mína fyrstu tilraun í Lenzerheide, Sviss, í fyrra. Það var ákveðinn bónus að heimsmeistaramótið í ólympískum fjallahjólreiðum var haldið í Nove Mesto í fyrra, í nákvæmlega sömu braut. Þetta gerði lífið einfaldara, og róaði mig helling þegar kom að því að taka fyrstu brautarskoðun, vegna þess að ég var bara að rifja upp gamlar línur og athuga hversu mikið hraðar ég gæti farið, tæplega ári eftir að ég keppti þarna síðast. Ég tók 2 daga af brautarskoðunum þar sem ég stoppaði við alla tæknikaflana og æfði mismunandi línur, sem er mjög mikilvægt vegna þess að í svona erfiðri keppni getur maður lent í því að vera innan um fjölmarga aðra hjólara, og neyðst til að taka aðra línu en þá sem maður æfði. Það var allt klárt fyrir góða keppni, sérstaklega með það í huga að einn af æfingahringjunum var tæplega mínútu hraðari en hraðasti hringurinn hjá mér í fyrra. Mjög jákvætt.

Svona keppni inniheldur alla þá bestu. Nino Schurter, Julien Absalon, Jaroslav Kulhavy, Maxime Marotte, Marco Fontana, og svo mætti lengi telja. Þarna voru allir þeir bestu. Verandi #245 í heiminum þýðir vanalega að ég fæ að starta einhverstaðar um miðju eða framar. Í Danmörku fæ ég vanalega að vera á fremstu röð eða næstfremstu röð. En innan um þvílíkann hóp af topp hjólurum fékk ég startnúmerið #97, af uþb 130 manns, sem segir allt um hversu margir góðir voru á startlistanum. En þetta var samt gott, ég var ekki aftastur, en þegar kom að keppnisdegi voru 120 keppendur staðfestir sem er ótrúlega mikill fjöldi fyrir 4km hring í 90 mínútur.

Keppnin fór af stað með látum, bókstaflega. Ég sprettaði hressilega af stað, rúmlega 1300w fyrir þá sem hafa áhuga á tölum, og komst uþb 20-30 metra áður en ég sá Þjóðverjann fyrir framan mig fljúga á hausinn, og fyrir framan hann sá ég nokkra nú þegar liggjandi á malbikinu. Viðbrögðin mín voru snögg, þó ég segi sjálfur frá, en það var ekki nóg til að koma í veg fyrir að ég fór með framdekkið í hjól Þjóðverjans, læsti framdekkinu og flaug yfir stýrið. Ég lenti nokkurnveginn ofan á hjólinu hans, og sennilega honum sjálfum, og stóð strax upp til að rífa hjólið upp, en það var fast í afturgjörðinni hjá Þjóðverjanum. Eftir smá brölt hljóp ég af stað með hjólið, hoppaði á hnakkinn og beitti gömlu trixi til að ná keðjunni aftur á framtannhjólið (notaði framskiptinn til að leiða keðjuna aftur á réttann stað). Spretturinn var endurtekinn meðal þeirra sem höfðu líka flogið á hausinn, og keppnin var þá hafin á ný.

Fyrsti hringur er svokölluð startlúppa, en vegna þess hve tæknilega erfið brautin er, þá er hættulegt að senda svona stórann hóp beint inn í hana. Þannig að það er farinn malarvegur sem liggur meðfram brautinni, þar til komið er að lokakaflanum, þar sem farið er inn í brautina til að klára hringinn, og svo er næsti hringur farinn í sjálfa brautina. Ég lenti í mikilli umferðarteppu á þessum fyrsta hring, og þurfti að labba nokkra kafla meðal annarra hjólara, í miklu stressi og hamagangi þar sem menn voru mikið að reyna að troðast áfram í staðinn fyrir að bíða í röð. Eftir þetta byrjaði ég að keyra allt í gang fyrir 2.hring af 6, en ég var nokkurnveginn aftastur eftir krassið í startinu.

Á 2.hring byrjaði ég að finna fyrir orkuleysi, og máttleysi í brekkunum. Ólíkt undanförnum keppnum, sem hafa gengið mjög vel, gat ég ekki haldið því álagi sem ég er vanur, og fann strax að eitthvað var að. Ég hélt þó áfram, enda keppnin nýbyrjuð, og mögulega gæti þetta hafa verið byrjunarvandræði sem leystust með tímanum. En ég versnaði bara, og var kominn á það stig að mig langaði að gefast upp og hætta, en eftir smá umhugsun um hvað þetta er ótrúlegt tækifæri að fá að taka þátt í svona keppni, þá gat ég ekki fengið mig til að hætta þarna. Ég var hringaður út á 4 hring eftir uþb 75 mínútur, og endaði í 109.sæti af 126.

Þetta var engann veginn sú útkoma sem ég hafði séð fyrir mér, fyrir keppni. Ég hef unnið menn sem náðu inn í topp 90, og veit að ég átti að geta betur. En eitthvað klikkaði, hvort sem það var undirbúningurinn fyrir keppnina, svefnleysi eða næringarleysi. Þetta er eitthvað sem maður leggur inn í reynslubankann og notar til að læra meira fyrir næstu keppni.

Svona ævintýri eru ómöguleg án stuðnings, og þó ég sjái um mestalla vinnuna sjálfur, þegar kemur að skipulagi, æfingum og keppnum, þá get ég ekki gert þetta einn. Iðunn mín sér um að ég passi upp á mataræðið, taki vítamínin, gleymi ekki hinu og þessu, vakni á réttum tíma, nær í keppnisgögnin og mætir á liðsstjórafundina, rífst við flugfélög og skýst út í búð eftir mat og snarli, og réttir mér brúsann þegar ég þarf hann í miðri keppni.  Svo er ég líka með þennan magnaða hóp af styrktaraðilum:

Novator
Kría hjól
SAFFRAN
Hreysti
WOW air
Lauf forks
Garmin búðin
Iron Viking
Tindur
Skoda á Íslandi
Slippurinn hárgreiðslustofa

Takk fyrir mig!

Áherslurnar fyrir keppnistímabilið, og hvaða keppnir skipta málið hafa breyst ansi mikið undanfarin ár. Það sem áður var, þegar hver einasta keppni var hjóluð í tilraun til sigurs, fær í dag aðeins meiri hugsun og skipulagningu. Það koma A keppnir, eins og UCI C1/C2 keppnir, þar sem stig eru í húfi og mikil samkeppni, og yfirleitt dýrar ferðir í hverja keppni. Svo eru B keppnir, eins og bikarmótin á Íslandi, UCI C3 keppnir og minni keppnir í Norðurlöndunum. Og svo eru sérstöku keppnirnar, A+ keppnir ef svo má segja, World Cup, heimsmeistara og Evrópumót, og Íslandsmeistaramótin. Mér finnst gott að skipta keppnum upp í þessa flokka þegar ég skipulegg tímabilið, því það getur gefið mér góða hugmynd um hvenær allt þarf að ganga upp, og hvenær ég get hugsað keppni sem góða æfingu. Það fylgir heilmikil pressa og álag þegar kemur að stærstu keppnunum, og það getur verið þægilegt að losa aðeins um það þegar maður mætir í keppni sem hefur löngu verið merkt sem B-keppni, og þannig er minna stress, meira verið að njóta, og engin pressa til að ná góðum árangri. Þessi helgi var ein af þeim helgum.

Rye Terrengsykkelfestival er 3 daga keppni, með samanlögðum tíma fyrir lokaúrslit, og er á UCI S1 stigi, sem er næst hæsta stigið fyrir fjöldægrakeppnir í fjallahjólreiðum. Haldin í útjaðri Oslóar, í Noregi, sem er þægilegt fyrir ferðalagið og gistingu. Fyrsti dagurinn er rúmlega 2km tímataka, á sæmilega tæknilegri braut sem inniheldur klifur á malarvegum, rótarkafla sem liggja bæði upp og niður, stökk fram af klettum og nóg af mold og grasi. Tímatakan er hönnuð til að ákveða startröð fyrir 2.dag, og einnig gefa efstu sæti tímabónusa til lokaúrslita. Seinni dagurinn er hefðbundin XCO keppni, 90 mínútur í lengri hring, en brautin er frekar grýtt, og nóg af trjárótum til að gera hlutina spennandi. Þriðji dagurinn er svokallað short track, þar sem farinn er hringur sem er ekki ósvipaður hringnum sem er notaður í tímatökunni, og er um 2km að lengd. Elite karlaflokkurinn fer 5 hringi sem gerir ekki nema um 25 mínútna keppni fyrir fremstu menn. Hér eru líka tímabónusar þannig að ef heildarkeppnin er tæp milli fremstu manna má reikna með hörðum sprettum miðað við stutta keppni.

Ég ákvað að skella mér, þar sem þetta tímabil er einskonar undirbúningstímabil fyrir stórmótin sem framundan eru, World Cup í Tékklandi um miðjann Maí, og Smáþjóðaleikana í byrjun Júní. Sumar keppnir virka vel sem æfing, en eru líka frábærar til að meta ástand og form. Ég hafði hinsvegar mestann áhuga á stigunum sem gætu fengist í þessarri keppni, en í S1 keppnum eru stig gefin upp í 34.sæti. Með mér í ferðinni voru Gústaf og Helgi Olsen, helstu æfingafélagarnir í Danmörku. Við keyrðum alla leið og gistum á fínu hóteli rétt hjá brautinni.

Vikan fram að keppni var þó ekki sú besta, því miður. Eftir frábærann árangur síðustu 2 helgar, og formið í góðu standi, var ég tilbúinn í æfingaálag vikunnar. Sú tilfinning entist ekki lengi því í byrjun vikunnar byrjaði ég að finna fyrir óþægindum í hálsi, máttleysi á hjólinu, og mér leið eins og ég væri ekkert að jafna mig eftir átök síðasta Sunnudags. Mig grunaði að ég væri að ná mér í einhver veikindi en hélt þó áfram samkvæmt plani, og var harðákveðinn í að sleppa ekki þessarri keppni jafnvel þó heilsan myndi versna fram að helgi. Eins og við mátti búast, þá breyttist hálsbólgan í kvef, og áður en ég vissi af var nefið stíflað, máttleysið orðið verra og erfitt að sofa á næturnar. En ég skellti mér samt í keppni.

Bengt Ove Sannes (Creativity In Action)

Dagur 1 var ekki sá besti, en eftir langt ferðalag frá Danmörku vorum við ekki mættir á keppnisstað fyrr en um 1klst fyrir start, og fengum uþb 20 mínútur af æfingum í brautinni. Það mætti segja að sú brautarskoðun hafi verið ábótavant, og það kom skýrt fram í keppninni. Ég tók á því eins og ég gat, en þar sem ég var ekki með allar beygjur á hreinu gat ég ekki annað en haldið pínulítið aftur af mér. Ég endaði 52. af 60 keppendum, og þar með var startröðin fyrir aðalviðburð helgarinnar, daginn eftir, alveg farin í ruslið. Beint í pizzu og svo á hótel að gera allt klárt fyrir morgundaginn.

Dagur 2 hefði getað verið mun verri. Tókum daginn snemma með öflugum morgunmat, 3 tímum fyrir start, og hjóluðum upp í hæðina sem keppnin var haldin á. Eftir 3 hringi í brautinni var komin ágætis tilfinning fyrir tæknilegum köflum, og allt klárt eftir nokkra góða spretti á malbiki til að gera líkamann tilbúinn. Ég var settur á öftstu röð, kunnuglegur staður frá stórmótum, en ekki sá staður sem mér fannst ég eiga skilið að vera á. Á fyrsta hring er alltaf umferðaröngþveiti, og oftar en einusinni þurfti að stoppa, setja annan fótinn niður, og reyna svo að ryðjast í gegn um mannfjöldann, þegar brautin varð þröng og færri komust að en vildu. Á 6 hringjum tókst mér þó á einhvern hátt að vinna mig upp, og þrátt fyrir stöðugann hósta og erfiðleika með að drekka og troða í mig gelum, þá tíndi ég upp hina og þessa andstæðinga alveg fram að síðasta hring, en síðasta manni náði ég í síðustu beygjunni. Ég endaði í 30.sæti af 58, sem ég get ekki kvartað yfir, miðað við ástand og aðstæður.

Dagur 3 hefði mátt vera betri. Eftir 2 daga var ég í 30.sæti í heildarkeppninni, sem verður að segjast að var betra en ég bjóst við, en mér leið ekki sem best þessa helgi, hvort sem það var á hjólinu, eða ekki. Mér fannst tilvalið að gera mitt besta til að ná að hanga í top 30, til að krækja mér í nokkur stig sem gætu gagnast seinna í sumar. Startið var hratt eins og við mátti búast í svona stuttri keppni, en mér tókst að hanga um miðjann hóp eftir fyrstu brekku. Á fyrstu 2 hringjunum vann ég mig upp um nokkur sæti og var á þægilegum stað til að enda í stigasæti, og var alveg til í að halda mér bara þarna án þess að gera of mikið. Kvefið tók hressilega á mér sem sást best á púlsinum, sem var óvenju rólegur yfir keppnina, merki um að líkaminn sé ekki í standi til að taka svona á því. Í lok 3.hrings lenti ég þó í óhappi, skellti afturdekkinu full harkalega í grjót, en tók ekki eftir neinu eftirá, þannig að ég hélt bara áfram inn í 4.hring. 2 mínútum síðar hvarf allt loft úr afturdekkinu, þannig að ég komst ekki lengra. Keppnin var ótrúlega stutt, aðeins 1 og hálfur hringur eftir, þannig að auka gjarðir og hjálp í drykkjarstöðum hefði ekki breytt neinu, tíminn sem ég þurfti að ná var horfinn og áður en ég vissi af voru allir keppendur komnir framhjá mér. Ég labbaði þá bara til baka og fékk þannig hið afskaplega leiðinlega DNF (did not finish) í kladdann. Gengur betur næst.

Hér er keppni sem ég er búinn að vera að bíða eftir síðan ég byrjaði æfingar vetrarins í Nóvember á síðasta ári. Á meðan hjólað var á hverjum degi í frosti/snjó/ískaldri drullu/salti var mikið hugsað út í hvernig það skyldi virka að keppa á “heimavelli” í stórri UCI keppni, eins og útlitið var þegar keppnisdagatalið var birt í byrjun árs. Það gat ekki annað verið, hugsaði ég, en að það hefði áhrif að hafa svona keppni nálægt, á svæði sem maður hjólar reglulega á, og kannski það helsta, að sleppa við vanalegu rútínuna sem inniheldur að pakka hjóli, fara á flugvöllinn, fljúga, ná í bílaleigubíl, keyra á hótel, setja saman hjól, finna brautina, og svo mætti áfram telja.

Flammen Liga mótaröðin (áður kölluð SRAMLiga) hófst í gær með fyrstu umferð í Rude skov, sem er skógur í nágrenni Holte, rétt fyrir utan Kaupmannahöfn. Brautin bauð upp á allt sem þarf að hafa í braut á þessu stigi, brött klifur, hraða niðurkafla, þröngar beygjur, grjótakafla og jafnvel stökkpalla. Startlistinn innihélt mörg af stærstu nöfnum Norðurlandanna, þar á meðal þá bestu frá Danmörku, Svíþjóð og Noregi. Einnig voru keppendur frá Þýskalandi og Hollandi, þannig að það stefndi allt í erfiða keppni á háu stigi. Keppnin er skilgreind sem UCI C2, en á UCI þrepalistanum er C2 einskonar milliþrep, og algengast að keppnir fái þann stimpil. Stig fyrir top 10, alþjóðlegir þáttakendur og allt skv UCI reglum.

Undanfarnar vikur hef ég tekið mataræðið í gegn, og með aðstoð nokkurra aðila, þar á meðal Sigurjóns Ernis hjá Fitness Sport, óvenju miklum bókalestri og nýjum venjum sem allir sem mig hafa þekkt í gegn um tíðina myndu ekki tengja við mig og mína matarsiði. Þetta hefur breytt ýmsu, hvort sem það er keppnisþyngd, vellíðan, geta til að jafna mig og halda mér vel nærðum á erfiðum æfingatímabilum, eða bara almenn heilsa, þá verður því ekki neitað að ég er að gera þetta í einum tilgangi. Mikið af því sem ég hef lesið hefur með markmið og hugarástand að gera, og þá þarf maður að vera hreinskilinn við sjálfann sig og spyrja sig, afhverju er ég að þessu? Í mínu tilfelli er það einfalt: ég er ekki að hugsa um að vera hollur og heilsusamlegur, ég er að hugsa um að hjóla hraðar.

Á keppnisdag var hressleikinn til staðar. Veðrið var ágætt miðað við undanfarna daga, en það hefur verið einhver kuldi yfir landinu (og restinni af meginlandi Evrópu). En það var þurrt, það var logn, og það glitti í sólina, og þá verður ekki kvartað. Pabbi var í heimsókn og kom með sem sérlegur ljósmyndari og aðstoðarmaður, ásamt Iðunni sem er alltaf tilbúin á hliðarlínunni, hvort sem það er til að rétta mér vatnsbrúsa, hrópa á mig hvar ég er í röðinni, eða rétta mér loft í sprungið dekk. Keppnir á þessu þrepi væru ómögulegar án öruggra aðstoðarmanna, það er klárt mál.

Ég fékk númerið 9 í startlistanum, af 48, og var því kallaður upp í 2.röð á startlínunni. Þetta var þægilegur staður til að vera á, rétt hjá sterkustu mönnum og með góða möguleika á að koma mér framarlega á fyrstu metrunum áður en komið var í þrengri kafla þar sem framúrakstur er ómögulegur. Keppnin hófst og ég náði að vinna mig í gegn um hópinn á fyrstu 500 metrunum og var uþb 6-7. maður inn í fyrsta klifrið. Þegar það var klárað og næsti tæknilegi kafli búinn áttaði ég mig á að ég hafði komið mér í óvenju góða stöðu, og hafði ekki fórnað neinum kröftum í það. Þetta var skemmtileg staða til að vera í, og ég lifnaði allur við þegar ég hugsaði út í þetta, en passaði þó að halda mér innan þægilegra marka, og ganga ekki fram af mér í tilraun til að ná lengra. Á fyrstu hringjunum var ég um 6-8 sæti, með fremstu menn komna úr augsýn, en hægt og rólega tíndust menn saman í einn hóp, á 3-4 hring (af 7 hringjum). Það var kominn ágætis hópur í kring um mig, og fljótlega bættust fleiri við, en ég passaði að hugsa þetta örlítið taktískt. Í staðinn fyrir að líta á hópinn sem ógn, og gefa í til að losna við hann, hélt ég mig aftarlega og hafði augun á fremsta manni til að fylgjast með stöðunni. Ég var tilbúinn í lætin ef einhverjum skyldi detta í hug að stinga af, og þegar Emil Linde, Evrópumeistarinn í eliminator cross country, keyrði frá hópnum rétt áður en síðasti hringur hófst, var ég með honum. Fljótlega minnkaði hópurinn niður í 4, og í næsta klifri stakk Jonas Lindberg af, en hann er einn af þeim bestu hér í Danmörku. Emil náði ekki að halda í hópinn og þegar aðeins nokkrar mínútur voru eftir af keppninni var komið að síðasta klifrinu þar sem Anders Laustsen ætlaði að stinga af, og ég setti allt í botn til að ná honum. Aðeins nokkrir metrar voru á milli okkar á toppnum á þessu klifri, en svo kom uþb 500 metra langur beinn kafli þar sem við vorum báðir í þyngsta gír, með allt í botni. Ég náði honum ekki, og kom í mark örfáum metrum fyrir aftan, en var ótrúlega feginn þegar ég heyrði frá pabba að ég væri í 9.sæti.

Þetta er minn besti árangur í keppni í Danmörku, UCI keppni og mögulega alþjóðlegum keppnum yfir höfuð. Eftir langann og erfiðann vetur, og óheppni og veikindi í síðustu keppnum, fékk ég loksins þá staðfestingu sem ég þurfti. Bætingin er augljós, hvort sem það er hausinn, tæknin eða formið. Ég gæti ekki verið spenntari fyrir framhaldinu, og þeim stórmótum sem eru rétt handan við hornið.

Ég vil nýta tækifærið og þakka mínum stuðnings, og styrktaraðilum fyrir allt sem þeir hafa gert fyrir mig. Án styrktaraðila er þetta ómögulegt, að keppa á þessu stigi, og æfa svona mikið. Ég gæti þetta ekki án ykkar!

Það er alltaf smá spenna í manni þegar það fer að vora, veturinn að skríða í burtu og öll vinnan sem maður hefur lagt í æfingar yfir síðustu mánuði bíður spennt eftir að fá að sýna afraksturinn og vonast eftir hæstu einkunn. Það er ekki alltaf sem árangur fer eftir beinni línu upp á við, stundum er undirbúningurinn fyrir stóru markmiðin langur og felur í sér lítil markmið sem hafa meiri tilgang sem góðar æfingar, frekar en mikilvægar keppnir. Svokallaðar B, eða jafnvel C-keppnir eru algengar hjá hjólreiðamönnum sem hafa náð langt og eru komnir yfir það tímabil þar sem hver keppni skiptir öllu máli, og alltaf keyrt í botni.

La Montagnetta var mín leið til að mæla núverandi form, bera saman árangur milli ára og skoða hvar ég þarf að bæta mig, og hvar ég er orðinn betri en ég var. Þetta er frábær keppni til þess, bæði vegna þess að hún er ein af fyrstu UCI keppnum ársins, sem gefur nóg svigrúm eftirá til að skoða hvað vantar upp á, og vegna þess að ég hef áður tekið þátt þá hef ég þekkingu á brautinni og aðstæðum. Það er líka frábært að geta borið sig saman við fyrri árangur í sömu keppni, og skoðað hvernig maður stendur sig miðað við aðra keppendur sem maður þekkir vel. Keppnin er haldin í Mílanó, í almenningsgarðinum Parco Monte Stella. UCI C1 merking þýðir að hún er ansi hátt sett í UCI styrkleikaröðinni, en það þýðir að fleiri stór nöfn mæta til leiks í leit að stigum fyrir sumarið. Brautin er samsett af bröttum klifrum á harðri mold og grasi, erfiðum brunköflum í hliðarhalla, og inniheldur td stökk fram af háum köntum, moldarstökkpalla, “pump track” kafla og grjótagarð. Hún hentar mér vel vegna klifursins, og tæknilegu kaflarnir eru ekki of erfiðir, en eftir æfingar vetursins finn ég að sjálfstraustið er að aukast í hröðum beygjum og tæpum brekkum sem liggja niður á við.

Því miður tók heilsan sig til og skellti á mig ljótum hósta nokkrum dögum fyrir keppni, en þar sem ég fann lítið fyrir því á æfingum, gerði ég engar breytingar á keppnisplaninu. Svona keppnisferðir eru ekki gefins, og ferðalögin sem ég fer í til að stunda þetta sport sem atvinnu eru langstærstu útgjöldin. Það er ekki í boði að vera svo lánssamur að geta stundað þetta af kappi með stuðning góðra vina og stórra fyrirtækja, og sleppa dýrum ferðum vegna veikinda. Þannig sé ég það amk. Á föstudeginum var flugið til Mílanó og þá fann ég að ég var að versna, kvefið byrjaði og hóstinn versnaði. Á laugardeginum var ég farinn að átta mig á að þetta væri ekki að skána og ég þurfti að tala mig til fyrir æfingu, til að halda haus og fara ákveðinn í að skoða aðstæður og halda mínu striki.

Laugardagsæfingin var uþb 1-2 tíma rúll um brautina, þar sem ég stoppaði hjá helstu köflum sem voru að valda mönnum vandræðum, til að æfa þá alveg þar til ég var með allan hringinn á hreinu. Vaninn er að taka einn hring rétt undir keppnisálagi þegar ég er að æfa daginn fyrir keppni, til að kveikja á löppunum og sjá hvernig ég ræð við brautina á keppnishraða. Eftir æfinguna var hóstinn orðinn verri og nefið stíflað upp í heila, og ég tók eftir klassísku merki um að líkaminn sé farinn að forgangsraða rétt: púlsinn var allt of lár, jafnvel undir hámarksálagi. Þetta var skýrt merki um að keppnisdagurinn yrði ekki minn dagur.

Á keppnisdag var rútínan hin allra eðlilegasta. Morgunmatur uþb 3 tímum fyrir start, og upphitun uþb 1 klst fyrir start, með smá rúlli í brautinni en aðallega keyrt á götum í kringum keppnissvæðið. 124 keppendur voru skráðir til leiks, sem er óvenju mikill fjöldi fyrir svona keppni. Í flestum keppnum sem ég tek þátt í, eru keppendur milli 30 og 80 talsins, en maður finnur alltaf fyrir því þegar fjöldinn verður svo mikill að hópurinn lendir í einni stórri klessu nokkrum sekúndum eftir start, og enginn kemst neitt nema allra fremstu menn. Ég var heppinn að UCI stigin mín og staða á heimslista gáfu mér startnúmerið 25, þannig að ég fékk gott forskot á þessa 100 keppendur sem störtuðu fyrir aftan mig.

Keppnin fór af stað með látum og það liðu um 10 sekúndur frá startinu þar til hópurinn kom að fyrstu bröttu brekkunni. Jafnvel með gott start lenti ég í umferðarteppu og hoppaði af hjólinu til að hlaupa upp hólinn með öllum öðrum í kring um mig. Eftir þetta stutta hlaup komst ég aftur á hjólið og hélt áfram botnkeyrslu til að klára fyrsta hring í 38.sæti, og í mjög góðum hópi manna. Ég vissi allan tímann að þetta myndi ekki endast, en ég lét það ekki á mig fá, hætti að horfa á púlsinn og vöttin, og reyndi bara að halda út eins lengi og ég gat. Eftir 3 hringi byrjaði ég að finna fyrir óþægindum í öndun, fann sviða, eða öllu heldur, brunatilfinningu, í hálsinum, og gat ekki fengið mér að drekka eða skella í mig orkugeli. Eftir 4.hring, þar sem ég sat enn nálægt 40.sæti var eins og einhver ýtti á takka inn í mér. Það slokknaði algjörlega á mér, með 3 hringi eftir, og ég gat ekkert gert í því. Brekkurnar sem ég hafði flogið upp áður breyttust í veggi og jafnvel flatir kaflar voru eins og kviksyndi. Ég vissi þarna að ég væri búinn með alla sénsa sem líkaminn gæfi mér og ég átti ekkert meira inni. Eftir 2 hringi var ég hringaður út, búinn að missa fram úr mér allt of marga keppendur, og ég endaði í 67.sæti af 124.

Í fyrra náði ég 61.sæti með næstumþví fullkominni keppni. Ég man að ég var ánægður með árangurinn og leit á þá keppni sem merki um að góðir hlutir væru í vændum fyrir síðasta ár. Ef það er hægt að taka eitthvað jákvætt frá keppninni í ár, þá er það að ég var ekki langt frá eigin árangri síðasta árs, þrátt fyrir bullandi kvef og ógeð. Þegar ég lít á úrslitalistann sé ég nöfn þeirra sem ég hafði hjólað með fyrstu 4 hringi keppninnar, og leið vel þegar þeir reyndu sitt besta til að stinga mig af. Þarna eru menn í 38-45.sæti og þá verð ég bara að gefa mér þá bjartsýni að hugsa til þess að þarna hefði ég endað með fullri heilsu.

Ég gæti ekki verið heppnari með aðstoðina frá Iðunni minni í svona ferðum. Á meðan ég var í fýlu út í heilsuna gerði hún ekkert annað en að hjálpa mér í gegn um daginn, hvort sem það var að finna mat og drykk, sækja keppnisgögn eða rétta mér brúsa og segja mér í hvaða sæti ég var í miðri keppni. Takk elskan mín!

Árið er nýbyrjað og spennandihlutir að gerast á næstunni. Æfingaferðirnar eru ekki búnar enn, og stóru keppnirnar í Apríl og Maí bíða. Ég er spenntur fyrir framhaldinu og keyri á fullu inn í vorið, en fyrst ætla ég að losa mig við smá kvef.

Týpískur vetur hjá mér hingað til hefur verið ansi einfaldur. Fyrra keppnistímabili lýkur í sept/okt og þá tekur við bland af grunnþjálfun, lyftingum og cyclocross keppnum fram að áramótum. Eftir áramót er cyclocross tímabilið að klárast, en oft eru stærstu keppnirnar þó í des/jan og þá eru æfingar orðnar þyngri og klukkutímar fleiri. Einhvertimann á þessu tímabili hefur verið hin staðlaða Tenerife ferð í jan/feb og að henni lokinni hefst keppnistímabilið aftur í mars, með fyrstu fjallahjólakeppnunum og sérhæfðari æfingum.

Í fyrra var þetta allt öðruvísi, en í ár er þetta líka öðruvísi. Eftir veturinn sem ég eyddi hér í Danmörku, auk ferða til Íslands og Gran Canaria, sé ég að það voru færri cyclocross keppnir en áður, fleiri klukkutímar á fjallahjólinu og færri á götuhjólinu. Þetta eru breytingar sem ég gerði til að fókusa meira á fjallahjólreiðar, eðlilegt þar sem það er mín aðalgrein.

Auka viðbót við undirbúninginn fyrir vorið og sumarið er eitt stykki fjöldagakeppni á fjallahjóli. Í September í fyrra var ákveðið að skella Andalucia Bike Race inn á planið sem eins konar æfingakeppni, bæði fyrir tækni á hjólinu og úthald fyrir langt tímabil.

Keppnin er 6 dagar, uþb 400km og 8000m hækkun allt í allt. Fyrsti dagurinn er „prologue“ dagur, sem er í rauninni einstaklings tímataka, til að gefa ákveðna hugmynd um styrkleika hvers og eins fyrir restina af keppninni. Árangurinn á þessum degi ákveður td. startröðina fyrir næstu daga.
Aðrir dagar í keppninni eru keyrðir áfram eins og venjulegar fjallahjólakeppnir, þó í maraþon formi, sem þýðir lengri vegalengdir og A-B form, í stað hringjaforms eins og venjulegar XCO keppnir notast við.

Það tóku 600 manns þátt í keppninni, og þar af 180 manns í pro/elite flokknum sem ég var í. Þarna voru mörg af stærstu nöfnum í sportinu, td Tiago Ferreira heimsmeistarinn í maraþon fjallahjólreiðum, Jose Hermida fyrrverandi heimsmeistari og stærsta stjarnan í spænskum fjallahjólreiðum, Alban Lakata tvöfaldur heimsmeistari, og Joaquim Rodriguez, einn frægasti götuhjólreiðamaður síðari ára. Þetta þýddi aðeins að keppnin yrði hörkuerfið og nóg af öflugum andstæðingum.

Fyrsta keppni ársins er alltaf stórt spurningamerki. Jafnvel fyrir þá sem prófa sig reglulega til að athuga ástand og fylgjast með bætingum, þá er ómögulegt að segja til um hvar maður stendur fyrr en fyrsta keppnin er afstaðin. Power test og annað eru frábær, en ekkert er betri mælikvarði en keppni. Ég var óviss með ástandið eftir frekar óreglulegann Janúar mánuð en átti þó mjög góðann Febrúar með ansi öflugum æfingum og 20 tíma vikum að meðaltali. Þannig að ég var jákvæður fyrir þetta.

Þetta var fyrsta keppnin mín á nýju hjóli, en ég hafði nýlega fengið 2017 módelið af Specialized S-Works Epic Di2 frá hjólreiðaversluninni Kríu, sem ég er ótrúlega þakklátur fyrir. Þetta er topp módelið í línunni hjá Specialized, fulldempað hjól fókusað á XC keppnir, og það verður að segjast að það hjálpar helling að hafa svona græju þegar maður er að keppa á svona háu stigi í sportinu. Yfir svona langar dagleiðir getur verið ótrúlega mikilvægt að hafa góða fjöðrun og létt hjól, til að minnka þreytuna sem sest í líkamann, bæta í sjálfstraustið á tæknilegum köflum, og vera öruggur með áreiðanleika búnaðarins sem notaður er. Ég er í engum vafa um að eftir fjölmörg hjól sem ég hef notað í gegn um tíðina, þá er þetta hjól það besta.

Dagur 1: 30km time trial með uþb 1100m klifri í tæknilegri braut. Keppnin hófst í borginni Cordoba og var þar fyrstu 3 dagana. Keppt var á svipuðum slóðum alla dagana, og var þetta bland af þurrum moldarstígum, malarvegum og grasi, með smá malbiki inn á milli. Ég var með start númerið 23, frekar hátt á lista sem þýddi að ég startaði seint, en það var startað í öfugri röð, besti hjólarinn síðastur. Keppnin gekk vel og endaði ég í 43.sæti, ekki of langt frá fremsta manni, þannig að þetta gaf góðann tón fyrir næstu daga.

Dagur 2: 80km með 1800m klifri. Þetta var flottur dagur fyrir mig, þar sem það var mikið af klifri, sérstaklega þar sem fyrstu 20km voru flatir. Það þýddi að klifrin voru mörg og brött, og ég átti ansi góðann dag. Planið fyrir alla keppnina var að hugsa ekki of mikið út í að þetta væri fjöldagakeppni, heldur í staðinn að keyra alla dagana eins og ég þyrfti ekkert að spara mig fyrir næstu daga. Ég komst inn í góðann hóp frá fyrsta klifri og kláraði með sama hóp í 48.sæti og var þá á fínum stað í heildarkeppninni. Sérstakur bónus á þessum degi var sá merki áfangi að taka fram úr Joaquim Rodriguez í klifri, í keppni.

Dagur 3: 80km með 2000m klifri. Ég var farinn að finna fyrir þreytu þarna, en á annan hátt en ég er vanur. Þreytan var dýpri, og sat í manni lengi. Fæturnir voru ekki aumir eða stirðir, heldur leið mér eins og ég væri kominn með eins konar hraðatakmörkun, sem stoppaði mig þegar ég vildi fara hraðar. Púlsinn var orðinn töluvert lægri vegna þreytunnar, en powermælirinn sagði þó sömu söguna og daginn áður, sem er jákvætt fyrir langtíma úthald. Þessi dagur var eins og afrit af degi 2. komst í góðann hóp og hélt mér á réttum stað alla leið. 40.sæti kom skemmtilega á óvart, en það benti til þess að ég væri mögulega að ráða betur við þreytuna en þeir sem voru ferskari daginn áður.

Dagur 4: 70km með 1900m klifri. Þetta var sérstakur dagur því hann var eins konar „transfer stage“, eða millistaður á leiðinni á nýjann keppnisstað. Við færðum okkur í borgina Andújar, en það var aðeins keppt þar í þennan eina dag. Þetta var fyrsti virkilega heiti dagurinn, með mikilli sól, þannig að það skipti miklu máli að vera með nóg að drekka og borða. Fram að þessu hafði ég fengið Iðunni til að standa við brautina í drykkjarstöð svo ég gæti skipt út einum brúsa, þannig að ég fór í gegn um flestar dagleiðirnar á 3 brúsum. Auk þess var ég með 3-4 SIS Go gel í vasanum og 1-2 SIS Go Energy orkustykki til að fá orku yfir langann tíma á hjólinu. Dagurinn gekk mjög vel, en ég var farinn að finna fyrir meiri þreytu og varð á tímabili að sleppa mér úr hópnum sem ég var í, og endaði á að klára einn í 45.sæti. Þarna var ég að nálgast 40.sæti í heildarkeppninni og var mjög jákvæður eftir 4 góða daga.

Dagur 5: 100km með 1900m klifri. Lengsti dagurinn var þó ekki jafn langur og flestir bjuggust við. Þarna var komið á þriðja staðinn í keppninni, borgina Linares. Brautirnar þar voru öðruvísi en í Cordoba og Andújar að því leyti að klifrin voru styttri, vegirnir jafnari og minna um tæknilega kafla. Þetta var farið að líkjast flötum maraþon keppnum, sem er ekki mín sérgrein, en þó hörku áskorun. Þessi dagur var líkari götuhjólakeppni en fjalahjólakeppni, meðalhraðinn ansi hár og mjög mikilvægt að vera í réttum hóp alla leið, til að lágmarka tímatap. Þarna lenti ég í fyrsta skipti í keppninni í að fara vitlausa leið, en hópurinn sem ég var í elti einn hjólara sem vissi ekki að hann væri að fara vitlausa leið. Eftir smá þras á spænsku var ákveðið að snúa við, en það gerðist fljótt og tapið var lítið miðað við hvað hefði getað gerst. Ég náði að klára í góðum hóp, með auka bónus á síðustu 10km þar sem ég fór með öðrum sterkum hjólara í árásarham, við stungum hópinn af og kláruðum tveir, þar sem ég vann sprettinn og endaði í 47.sæti.

Dagur 6: 50km með 1000m klifri. Þarna voru allir þreyttir. Allir tilbúnir í að klára keppnina og segja þetta gott. Það voru um 15-16klst af keppnum búnir, og sérstök tilfinning að fara í stutta dagleið með miklum hamagang, á sama tíma og lappirnar voru í engu stuði til að hreyfa sig. Þetta var líka svolítið götuhjólalegur dagur, en þó tæknilegri kaflar og vegna vegalengdarinnar var keyrt ansi hressilega frá byrjun. Mér tókst einhvernveginn að hanga inn í 2.hóp alla leið, og þegar 12 manna hópurinn kom að markinu tók við svakalegur endasprettur, þar sem ég kom yfir línuna á eftir 2 öðrum. Komst að því seinna að Alban Lakata var í hópnum, og kláraði á eftir mér. Ekki slæmt! 35.sæti á þessum degi kom mjög skemmtilega á óvart.

Ég endaði í 37.sæti í elite flokki, af 180 sem hófu keppni. Top 20% er sjaldgæfur árangur hjá mér, en oft er ég að slást um top 50% í svona stórum keppnum. Þetta er skýrt merki um bætingu vetrarins, og setur markið hátt fyrir næstu keppnir. Keppnistímabilið er að hefjast hægt og rólega með fáum keppnum í Mars, en í Apríl tekur svo alvaran við.

I remember back in 2012 when I was in France for the UCI XCO/DHI World Cup in Val d’ Isere. I wasn’t there to race, I wasn’t even there to ride a bike. I was there with Iðunn and my Australian friend Jason, to watch the race and take some photos. When talking about the event, I got into the typical thinking, saying to myself I’d love to race at this level some time in my life. But I wasn’t talking about any plans or goals, I was daydreaming.

Last week me and my trusty do-it-all assistant/girlfriend/team manager Iðunn, took a 1300km drive from our home in Rotterdam, through Belgium and into France, eventually landing in Rodez in the middle of the country. We were there for the UCI Marathon cross country World Championships, held in a small town called Laissac. One of the toughest kinds of mountain bike racing, this would be Iceland’s, and my, first ever mountain biking World Championship participation.

Featuring 90km of nasty climbs, tricky descents and fast transition sections, along with approximately 3000 meters of climbing, this looked on paper to become the toughest race on my resume as a cyclist. Add in the world class level of elite riders picked by their national federations to represent their country, and you’ve got a race that might be extremely tough for an experienced rider, but surely a little bit scary for the new kid on the block.

After we settled in the smallest hotel room I’ve ever seen, at 4 in the morning on Tuesday after 18 hours of traveling, it took a few seconds to fall asleep, batteries completely empty. The next day the usual routine started, unpacking the bike, assembling everything and checking race schedule and organization. Part of being the only rider from my country, with my girlfriend as my assistant, at the biggest yearly event in the sport, is having to do a lot of things that have nothing to do with actually riding a bike. I quite like it, but it’s time and energy consuming to make sure all the information about the team is correct, showing up for a manager’s meeting and picking up numbers/accreditation and everything else the team needs to race. I’m sure in time this will get better and easier on the riders, but for now I enjoy being part of the organization as well as racing for Iceland.

My first pre-ride of the course was a little big unsettling. I started to ride from Laissac where the official start is, and immediately got into some steep and loose climbing, followed by fun singletrack with some deep ditches that were waiting to eat up my front wheel and send me flying over the bars. This went on for about 20 kilometers, which took about 2 hours at the “not easy but not too fast” pace I was fixed on. Naturally I assumed the rest of the 90km course was just like the first 20km, and I started thinking I might be in over my head. I didn’t have much time to ride the rest of the course over the few days before the race, so I knew I would be racing the rest of the course blindingly, which is something I believe can make a rider better at handling unexpected situations.

After doing a couple of days of easy riding to keep the legs fresh, I felt the heat was having a serious impact on performance and my ability to stay hydrated and full of energy. The average temperature over the days before race day was around 30-35°C which is way too much for a person from Iceland, or any other Nordic country. The forecast was on our side though, on Friday it looked like Sunday, the day of the race, would be the coldest one in the week, and when accompanied by the early start at 8:45 am, the temperature would start around 17 degrees and go up to 30 later in the day.

Race day came, and I somehow managed to sleep for about 6 hours during the night, not getting much help from the fact that we had to wake up around 6 am in order to get enough food and prepare everything to race. I had so much to eat, I felt like exploding, but apparently that is exactly what most endurance racers recommend for fueling up before a long race. I’m very goal driven, and I try to set myself some realistic goals when racing internationally. My favorite goal is to place in the top 50% in a top level race, it sort of gives me the feeling that I belong on that level, being better than half the field. For a race like the World Champs however, I was being realistic by telling myself I was there because I’ve put in the work and given myself the opportunity to represent my country. I had been told this would be a 4-5 hour race for most of the racers, with last year’s win coming in around 4 hours. There were 143 names on the list, so I set simple goals: don’t be the last one in, and try to stay under 5 hours.

I finished my 30 minute warmup and went to the starting box, which had some big names in it. The second to last box meant I was in a difficult position for getting to the front, but in a long race like this I wasn’t really aiming for that so I was happy to start where I was. Around me were guys I admire and follow like a fan kid: Jaroslav Kulhavy, Howard Grotts and Emil Lindgren, along with Todd Wells and Jeremiah Bishop. Some pretty strong guys going for a big result. Soon I heard the 60 second warning, then 30 seconds, then 15 seconds. The gun went off and I started by sprinting hard into the next corner and narrowly escaped a pileup caused by too many guys trying to go fast at the same time. The pack spread out pretty fast, but as the first climb came after only a few minutes, it felt like everyone was together again going up. The first climb was about 8 minutes long and I moved through a few spots while there, making me feel good but also wondering if I was starting a long race too fast. After the first descent there were just about 30 minutes to the first technical zone, where Iðunn was with the first bottle of 4 over the day. We had planned it as well as possible given the situation. Iðunn had to handle all tech support by herself, surrounded by huge support teams with everything from energy gels to spare wheels. With 7 tech zones in the course, and one of them being used twice, as the 1st and the 4th, we decided to put Iðunn there to be able to hand me 2 bottles each time I went by. This meant I was able to start with 1 small bottle to stay light, and swap it for 2 big ones at the first tech zone, and then 2 more bottles at the halfway point at tech zone 4. 5 bottles for 5 hours sounded like a good plan, and it went smoothly without problems.

When I reached the first tech zone I was sitting between small groups, about 6 guys in total. In a few kilometers the groups merged and I managed to stay in there, which really helped keep the pace high and push myself through a long day of suffering. After about 1 hour of racing I was starting to feel fatigue in the legs in the steepest climbs, but I was determined to stay in the pack as long as possible. Along with the long, steep climbs and loose descents, the course also featured some fast, relatively smooth, transition sections, and some very nice and technical singletrack. There was almost zero asphalt except for the start/finish area, and there were even a few river crossings to make things interesting. The race went on without much changing until the 4 hour mark when we started to approach the final big climb of the day. I had been dropped from the group and rejoined it a few times and I was certain that I wasn’t going to hold on when going into the last hour, but then the surprise of the day happened. The final climb was very simple, only a grass hill followed by a long, flat field, before the final descent into Laissac. As the group started to climb, I saw a few guy up ahead who seemed to be shutting down after perhaps starting too fast. I kept the heart rate as high as possible, with the fatigue forcing it down, and the legs aching and begging me to slow down. To my surprise I started to ride away from some of the guys in the group I had stayed with all day, and when the group started to stretch on the steep parts, I only gained a few bike lengths. Noticing this, I started to feel confident and excited that I was strong at this stage in the race, so I just kept going, all the way to the top. Reaching the top, I shook off the only remaining rider, a very nice guy from Germany who I had shared smiles and laughs with during some awkward times in the race. I put it in high gear, and started to ride away from everyone, but reminding myself that I still had about 1 hour to go.

The final descent was a mixture of dead legs, exhausted mind and excitement for being close to the finish line. I picked up a few more guys, from Latvia and finally a Dutchman, only a few km’s from the line. In the final few hundred meters I noticed some of the guys from my group had closed the gap and had overtaken the Dutchman, but I kept going and finished ahead of the chasers, putting a very positive end to an incredibly tough day in the saddle.

The feeling is indescribable, finishing my first World Championships. Never say never, but the chances of ever racing at the Olympics are slim to say the least, so that means the Worlds are the biggest races available to me, and I’ve just finished one of them, with a second one coming in exactly one week. It took me a while before I started to feel the tiredness, fatigue, and general shit feeling after getting off the bike. Salt stains everywhere on my national team jersey, and my bike so completely soaked in mud, there was no telling the color of the frame. I finished with a time of 4 hours and 40 minutes, some 20 minutes faster than I hoped for. But the real surprise was finding out I had not only finished in the top 100, I was in 75th place of 143 starters, meaning I was just around the middle. This is beyond my wildest dreams of success, and was probably the biggest confirmation of my status as a professional cyclist I’ve ever seen.

I’d like to thank Kria Cycles for supplying me with the Specialized Epic, a bike that can handle the abuse of a long, hard race, and still climb like a rocket. The guys in Hreysti helped me out with all the energy drinks, gels and bars I needed for the race and training before it, Garmin Iceland provided the excellent device that is the Edge 1000, and Iron Viking got me Compressport socks and compression wear to be able to recover faster than normal. Without financial help from Novator, and a special group of friends (you know who you are!) I would not be here right now, and none of the racing opportunities I’ve had would have been possible.

Thank you all for believing in me, supporting me, and being part of this adventure!