Það eru keppnir, og svo eru stórar keppnir. Og svo eru World Cup keppnir. Það er eitthvað við það að taka þátt í stærstu mótaröð í fjallahjólasportinu, eitthvað sem er sambærilegt við WorldTour götuhjólakeppnir, þær stærstu í heiminum, nema á allt annan hátt. Í staðinn fyrir 4-5 tíma götuhjólakeppni með svakalegum liðum, hrikalega flókinni taktík og kröfu um ótrúlegt úthald, fæ ég 90 mínútna keppni þar sem ég þarf að geta hjólað algjörlega í botni frá upphafi til enda, spretta út úr öllum beygjum og vona það besta á leiðinni niður stórhættulegar brekkur. Það sem þessar 2 tegundir af keppnum eiga sameiginlegt er það að þetta er gert meðal bestu keppenda í heiminum.
Fyrsta World Cup keppni ársins var haldin í Nove Mesto na Morave, í Tékklandi. Mjög skemmtilegur staður, og pínulítið öðruvísi en restin af Evrópu, þar sem Tékkland virkar á mann eins og einskonar bland af vestrænni menningu og austur-Evrópu. Keppnisbrautin er þekkt sem sú erfiðasta í sportinu, henni er best lýst sem endalausum trjárótum innan um 6 stuttar og mjög brattar brekkur, með 2 grjótagörðum og einu grjótaklifri. Það sem einkennir hana mest að mínu mati er að það tekur hressilega á að hjóla hana, maður er eiginlega laminn af henni á hverjum hring, og það er engin leið að hjóla einn hring í rólegheitunum. Þetta er klárlega braut sem hentar keppni á þessu stigi.
Þetta var önnur World Cup keppnin mín, en ég átti mína fyrstu tilraun í Lenzerheide, Sviss, í fyrra. Það var ákveðinn bónus að heimsmeistaramótið í ólympískum fjallahjólreiðum var haldið í Nove Mesto í fyrra, í nákvæmlega sömu braut. Þetta gerði lífið einfaldara, og róaði mig helling þegar kom að því að taka fyrstu brautarskoðun, vegna þess að ég var bara að rifja upp gamlar línur og athuga hversu mikið hraðar ég gæti farið, tæplega ári eftir að ég keppti þarna síðast. Ég tók 2 daga af brautarskoðunum þar sem ég stoppaði við alla tæknikaflana og æfði mismunandi línur, sem er mjög mikilvægt vegna þess að í svona erfiðri keppni getur maður lent í því að vera innan um fjölmarga aðra hjólara, og neyðst til að taka aðra línu en þá sem maður æfði. Það var allt klárt fyrir góða keppni, sérstaklega með það í huga að einn af æfingahringjunum var tæplega mínútu hraðari en hraðasti hringurinn hjá mér í fyrra. Mjög jákvætt.
Svona keppni inniheldur alla þá bestu. Nino Schurter, Julien Absalon, Jaroslav Kulhavy, Maxime Marotte, Marco Fontana, og svo mætti lengi telja. Þarna voru allir þeir bestu. Verandi #245 í heiminum þýðir vanalega að ég fæ að starta einhverstaðar um miðju eða framar. Í Danmörku fæ ég vanalega að vera á fremstu röð eða næstfremstu röð. En innan um þvílíkann hóp af topp hjólurum fékk ég startnúmerið #97, af uþb 130 manns, sem segir allt um hversu margir góðir voru á startlistanum. En þetta var samt gott, ég var ekki aftastur, en þegar kom að keppnisdegi voru 120 keppendur staðfestir sem er ótrúlega mikill fjöldi fyrir 4km hring í 90 mínútur.
Keppnin fór af stað með látum, bókstaflega. Ég sprettaði hressilega af stað, rúmlega 1300w fyrir þá sem hafa áhuga á tölum, og komst uþb 20-30 metra áður en ég sá Þjóðverjann fyrir framan mig fljúga á hausinn, og fyrir framan hann sá ég nokkra nú þegar liggjandi á malbikinu. Viðbrögðin mín voru snögg, þó ég segi sjálfur frá, en það var ekki nóg til að koma í veg fyrir að ég fór með framdekkið í hjól Þjóðverjans, læsti framdekkinu og flaug yfir stýrið. Ég lenti nokkurnveginn ofan á hjólinu hans, og sennilega honum sjálfum, og stóð strax upp til að rífa hjólið upp, en það var fast í afturgjörðinni hjá Þjóðverjanum. Eftir smá brölt hljóp ég af stað með hjólið, hoppaði á hnakkinn og beitti gömlu trixi til að ná keðjunni aftur á framtannhjólið (notaði framskiptinn til að leiða keðjuna aftur á réttann stað). Spretturinn var endurtekinn meðal þeirra sem höfðu líka flogið á hausinn, og keppnin var þá hafin á ný.
Fyrsti hringur er svokölluð startlúppa, en vegna þess hve tæknilega erfið brautin er, þá er hættulegt að senda svona stórann hóp beint inn í hana. Þannig að það er farinn malarvegur sem liggur meðfram brautinni, þar til komið er að lokakaflanum, þar sem farið er inn í brautina til að klára hringinn, og svo er næsti hringur farinn í sjálfa brautina. Ég lenti í mikilli umferðarteppu á þessum fyrsta hring, og þurfti að labba nokkra kafla meðal annarra hjólara, í miklu stressi og hamagangi þar sem menn voru mikið að reyna að troðast áfram í staðinn fyrir að bíða í röð. Eftir þetta byrjaði ég að keyra allt í gang fyrir 2.hring af 6, en ég var nokkurnveginn aftastur eftir krassið í startinu.
Á 2.hring byrjaði ég að finna fyrir orkuleysi, og máttleysi í brekkunum. Ólíkt undanförnum keppnum, sem hafa gengið mjög vel, gat ég ekki haldið því álagi sem ég er vanur, og fann strax að eitthvað var að. Ég hélt þó áfram, enda keppnin nýbyrjuð, og mögulega gæti þetta hafa verið byrjunarvandræði sem leystust með tímanum. En ég versnaði bara, og var kominn á það stig að mig langaði að gefast upp og hætta, en eftir smá umhugsun um hvað þetta er ótrúlegt tækifæri að fá að taka þátt í svona keppni, þá gat ég ekki fengið mig til að hætta þarna. Ég var hringaður út á 4 hring eftir uþb 75 mínútur, og endaði í 109.sæti af 126.
Þetta var engann veginn sú útkoma sem ég hafði séð fyrir mér, fyrir keppni. Ég hef unnið menn sem náðu inn í topp 90, og veit að ég átti að geta betur. En eitthvað klikkaði, hvort sem það var undirbúningurinn fyrir keppnina, svefnleysi eða næringarleysi. Þetta er eitthvað sem maður leggur inn í reynslubankann og notar til að læra meira fyrir næstu keppni.
Svona ævintýri eru ómöguleg án stuðnings, og þó ég sjái um mestalla vinnuna sjálfur, þegar kemur að skipulagi, æfingum og keppnum, þá get ég ekki gert þetta einn. Iðunn mín sér um að ég passi upp á mataræðið, taki vítamínin, gleymi ekki hinu og þessu, vakni á réttum tíma, nær í keppnisgögnin og mætir á liðsstjórafundina, rífst við flugfélög og skýst út í búð eftir mat og snarli, og réttir mér brúsann þegar ég þarf hann í miðri keppni. Svo er ég líka með þennan magnaða hóp af styrktaraðilum:
Novator
Kría hjól
SAFFRAN
Hreysti
WOW air
Lauf forks
Garmin búðin
Iron Viking
Tindur
Skoda á Íslandi
Slippurinn hárgreiðslustofa
Takk fyrir mig!
