On your left

Á föstudaginn síðasta kláraði ég Andalucia Bike Race í annað skipti á tveimur árum. Keppnin var eins ólík fyrra árinu og mögulegt var, þökk sé veðri og ýmsum öðrum hlutum. Í stuttu máli er þetta 6 daga löng fjöldægrakeppni á fjallahjóli, 400km löng samtals, með leiðum í Cordoba, Andújar og Linares á Spáni. Keppnin er einstaklings, en var áður parakeppni, og er með UCI C1 merkingu sem er næst efsta stig.
Eins og í fyrra lét ég mig fljóta með nokkrum Dönskum félögum, en fyrst og fremst með besta fjallahjólara Færeyja, Helga Winther Olsen. Við gerðum allt saman, sem getur hjálpað ótrúlega mikið í svona langri keppni, en með öllu tekur ævintýrið um 8 daga, og það getur margt gerst á þeim tíma.

Það er margt sem er hægt að segja um hvernig keppnin þróaðist fyrir mig, bæði neikvætt og jákvætt, en ég fókusa yfirleitt á það jákvæða í öllu, þó verandi raunsæismaður. Keppnin byrjaði vel fyrir mig, en tók nokkrar dýfur á leiðinni, og sumar af þeim höfðu ekki bara áhrif á mig. Ég átti góðann fyrsta dag, var með fremstu mönnum og allt leit vel út fyrir framhaldið. Smá óheppni með staðsetningu setti strik í reikninginn á öðrum degi, en ég barðist vel og lengi og náði að lokum ágætum tíma og var ekki of ósáttur, enda nóg eftir. Á degi 3 byrjaði veðurspáin að stríða öllum keppendum, en á dögunum fyrir keppni leit alltaf út fyrir að það yrði rigning á seinni hluta keppninnar. Ég get ekki sagt að mig hafi grunað hversu slæmt það varð samt!

Dagur 3 var högg fyrir mig, bleyta í brautinni hafði þó minni áhrif en mig grunaði, en ég fékk vænann skammt (vonandi ársskammt) af óheppni þegar ég sprengdi dekk þrisvar á einum degi. Ég get engu öðru kennt um en sjálfum mér, var búinn að setja öflug og þykk dekk á hjólið og hafði engar áhyggjur, enda ekki þekktur fyrir að sprengja oft. Eftir þann dag var egóið búið að minnka og ég farinn að hugsa um að eiga bara góða daga það sem eftir var, en allar hugmyndir um heildarúrslit voru farin út um gluggan, ég kom í mark tæplega klukkutíma á eftir sigurvegaranum.

Eftir þetta varð keppnin bara erfiðari, og dagur 4 sennilega sá allra versti, en á sama tíma finnst mér hann hafa sýnt líka góða hluti. Þann dag rigndi stanslaust, kuldinn var mikill og ég var alltaf á bláþræði milli þess að keyra hitann upp, og slakna niður í ofkólnun. Ég eyddi fyrstu 2 tímunum af tæplega 3 með hóp sem var að keppa um 14.sæti, aðeins nokkrum mínútum á eftir fremstu mönnum. Ég tók vel á því á hjólinu, og skv mælingum virðist vera í töluvert betra formi en á sama tíma í fyrra. En ég sprengdi aftur. Ég datt aftur úr, eyddi hellings tíma í að laga dekkið, og þegar ég lagði af stað aftur var ég orðinn kaldur í gegn og kom mér ekki aftur á strik, sem sýndi sig í leiðinlegri dettu á fleygiferð niður grjótakafla um 15 mín eftir að ég lagði af stað. Ég kláraði daginn í mjög óþægilegu ástandi, gat varla haldið um stýrið og fann að ég var búinn að slasa mig í kringum bringuna.

Kvöldið eftir dag 4 var mjög erfitt andlega. Ég fann meira og meira til í rifbeinunum og grunaði oft að ég væri brákaður, en eftir svipuð meiðsli á EM í Slóvakíu í fyrra, vissi ég að þetta væri ekki svo slæmt. En vont var það. Marblettir og rispur á löppum og handleggjum voru ekkert að hjálpa til, en ég hugsaði lítið um það. Morguninn eftir verður að segjast að ég var nálægt því að hætta við að mæta á startlínuna.

Startið var í 50 mín akstri frá Cordoba þannig að það þurfti að fleygja öllu inn í bíl kl 7 um morguninn og leggja af stað í hellirigningu. Rigningin er sennilega sú mesta sem ég hef nokkurn tíman keyrt í, og það á Spáni af öllum stöðum. Þegar við vorum hálfnaðir á keppnisstað og ég enn að reyna að hvetja sjálfann mig til dáða var gefin út tilkynning: degi 5 aflýst vegna veðurs. Flóð í smábæjum og árfarvegir byrjaðir að myndast í brautinni. Ég var ekki ósáttur, fúll eða svekktur yfir þessu, það get ég sagt. Ég tók þessu sem merki um að ég hefði fengið hvíldardag til að koma hausnum í lag.

Ég kláraði dag 6 með öllu sem ég átti eftir, en það var því miður ekki mikið. Ég átti erfitt með að anda vegna rifbeinsins, og bleytan og kuldinn var verri en hina dagana, en samt var ákveðið að starta öllum á lokadegi. Ég gaf allt í þetta, átti ágætt klifur í byrjun og setti mínar bestu afltölur þá vikuna í pedalana, en átti í erfiðleikum með niðurbrekkurnar vegna kulda og einbeitingarleysis. Það var samt gaman að ná þessum 5 sem tóku fram úr mér í síðustu brekkunni. Sótti þá á 2km löngum malbikskafla og sprettaði í burtu að markinu. En marklínan var ekki mín marklína, heldur var löngu búið að ákveða að það yrði heitt bað á hótelinu. Ég gleymdi næstum því að sækja medalíuna, rauk af stað í óráði og tókst að villast í hellidembunni á leiðinni á hótelið. Komst þó þangað á endanum, setti í heitasta bað ævi minnar, og settist þar niður í öllum fötum, skóm og hjálmi. Ég hafði sigrað þessa keppni, og sjálfann mig í leiðinni. Ég náði ekki þeim úrslitum sem ég sóttist eftir, en ég komst yfir aðra erfiðleika og kem frá þessarri keppni enn spenntari fyrir vorinu.

Ég fór á heimsmeistaramót í hjólreiðum í fjórða skiptið síðustu helgi, og það var gott bland af gamani, erfiðleikum og drullu. Ferðalagið hófst á fimmtudegi með flugi eldsnemma frá Kaupmannahöfn. Vaknaði “eldhress” kl 5 um morgun, skellti mér í klassíska 20 mín labbið út á lestarstöð með hjólatösku, venjulega ferðatösku og handfarangur, tók lestina og metroið út á völl sem tekur um 1klst og rauk beint í flugvallar rútínuna. Eftir 3 ár í útlöndum og stanslaust brölt með hjólatöskuna verður þetta ekki gamalt!

Eftir örstutt flug til Eindhoven í Hollandi hitti ég ferðafélagana sem ég hafði þó ekki séð fyrr en eftir flugið, Gústaf og mömmu hans Fríðu. Þarna samanstóð Íslenska landsliðið í cyclocross, þetta árið. Við drifum okkur á skrifstofu Hertz og náðum í bílinn okkar, eftir að starfsmaðurinn var búinn að spyrja mig út í allt milli himins og jarðar um ferðalag til Íslands, muninn á Hollandi og Íslandi ofl ofl. Við rúntuðum þaðan til Valkenburg, sem allir sem fylgjast reglulega með cyclocross ættu að kannast við, en þarna hefur verið haldið World Cup í cyclocross nánast árlega í langann tíma, og staðurinn einnig þekktur fyrir þennan fína hól sem kallast Cauberg, séður í Amstel Gold Race, og þegar Philippe Gilbert varð heimsmeistari í götuhjólreiðum árið 2012.

Hótelstjórinn á Hotel Lahaye tók á móti okkur og var sá allra hressasti. Kallinn, sem var á besta aldri og með hressari Hollendingum sem ég hef hitt, fer rakleiðis á topplistann yfir hótelstjóra eftir þessa ferð. Hann var spenntur fyrir keppninni, sagði okkur frá hinu og þessu sem tengdist hjólasögu bæjarins, fussaði ekkert yfir okkur þegar við gengum um á skítugum skónum, þrifum hjólin með garðslöngunni hans og var alltaf brosandi. Hótelið var í um 3 km fjarlægð frá brautinni sem gerði lífið mjög auðvelt fyrir okkur.

Uppáhalds veitingastaðurinn okkar, sem farið var á, á hverjum degi, er De Holle Eik. Lítill bar/veitingastaður í göngufjarlægð frá hótelinu og með einfalt og gott spagetti bolognese, staðurinn gat ekki klikkað. Hjónin sem eiga staðin voru líka mestu snillingar og voru hressari með hverjum deginum sem við mættum í hádegismat.

Fyrsta æfing á brautinni hófst um leið og við kláruðum að setja saman hjólin, allir mjög hressir eftir ferðalagið (kaldhæðnin í botni), og klárir í brautarskoðun. Það var fínt að skoða brautina á fimmtudegi þar sem fæstir voru mættir á staðinn og ekki mikil umferð í brautinni. Það er smá munur á því að skoða braut í litlum keppnum þar sem fólk rúllar bara um og hmm-ar út í loftið, á stórmótunum koma Belgísku og Hollensku liðin, ásamt öðrum, eins og lestir og fljúga brautina með tilheyrandi hrópum og köllum ef einhverjum dettur í hug að vera fyrir. Brautin féll í góðann jarðveg hjá okkur Gústafi um leið og við rúlluðum hana, en fyrsta tilfinning var þó hversu þung hún var og nánast ómögulegt að rúlla hana án þess að setja smá kraft í það.

Ég lenti í vandræðum með keðjuna á hjólinu sem virtist ekki hafa neinn áhuga á að sitja kjurr á tannhjólinu, og það fór heldur betur með brautarskoðunina mína, en sem betur fer náði Gústaf að nýta tímann og fara nokkra hringi. Eftir brautarskoðunina var einfalda rútínan sett í gang: hjólin þrifin (sem tók óratíma því einhverjum fannst sniðugt að hafa bara eina garðslöngu fyrir alla keppendur), beint á hótel í sturtu, og út að finna kvöldmat. Það sofnuðu allir mjög snemma þann daginn, jafnvel á skala Gústafs og mömmu hans, sem passar vægast sagt ekki við minn, sem B- manneskja.

Föstudagurinn var ekki mjög frábrugðinn deginum áður, brautarskoðun og æfingar í brautinni, ásamt viðhaldi á græjum. Fríða fór á alla fundina hjá UCI, sótti keppnisgögn, spurði spurninga og spjallaði við liðsstjóra Norska landsliðsins, sem var í sjokki yfir ansi áhugaverðri staðreynd: Ísland var með fleiri keppendur heldur en Noregur. Við Gústaf sáum augljósann mun á brautinni milli daga eftir að nokkrir höfðu hjólað hana. Allir skurðir, eða rákir, í brautinni voru dýpri, drullan mýkri og sleipari, og allur afgangur af grasi var orðinn að drullu. Það var ljóst að brautin yrði handónýt á sunnudeginum, og stefndi allt í fjöruga keppni.

Við eyddum laugardeginum í að horfa á aðrar keppnir í sjónvarpinu eða á keppnisstað, en þá voru Junior karlar, U23 konur og Elite konur að keppa. Það var gaman að sjá hina flokkana keppa, og það var augljóst að þetta var ein erfiðasta heimsmeistarakeppni síðari ára, eitthvað sem margar sleggjur í sportinu tóku undir og lýstu yfir á félagsmiðlum. Við Gústaf tókum létta æfingu með nokkrum “leg openers” til að vera í topp standi fyrir okkar keppni.

Sunnudagurinn rann upp og við klár með planið. Gústaf var að keppa kl 11 og ég kl 15, sem þýddi að það var hægt að gera allt vel án þess að lenda í tímaþröng á milli keppna. Ég skipti um hatt og gerðist aðstoðarmaður í nokkra klukkutíma á meðan Gústaf gerði sig klárann fyrir keppnina. Við notum hjól hvors annars sem varahjól, en vegna þess að ég var í vandræðum með keðjuna mína þá var það ekki besti kostur, en var þó til staðar. Stuttu fyrir start var ég mættur í pittinn með hjólið, og Fríða var í startinu með Gústaf til að taka af honum jakkann og annað úr upphitun. Keppnin hans fór af stað og á meðan við fylgdumst með Eli Iserbyt jarða samkeppnina, Joris Nieuwenhuis skipta um skó og Tom Pidcock valda Breska heimsveldinu vonbrigðum, stóð Gústaf sig vel í baráttu við tvo Ástrali, ekki langt á eftir nokkrum strákum frá Danmörku. Hann átti góða keppni og var bara ánægður með sig eftirá.

Eftir þetta var kominn tími fyrir mig að kveikja á keppnisskapinu. Að sjálfsögðu fór ég beint á De Holle Eik í spagettí, áður en ég græjaði allt fyrir keppnina. Fullklæddur og klár í slaginn fór ég að hita upp, á meðan Gústaf tók við hlutverki aðstoðarmanns og Fríða fór og beið eftir mér í startinu. Þetta var gott skipulag hjá okkur og ekkert klikkaði, sem róar taugarnar og hjálpar manni að fókusa á keppnina.

Keppnin mín fór af stað með tilheyrandi látum, en ég ákvað að vera sniðugur og taka ekki þátt í látunum, verandi á öftustu startröð. Ég fór rólega af stað, setti lítinn kraft í að elta hópinn og uppskar nokkrum beygjum síðar þegar ég náði öllum aftur í umferðaröngþveitinu sem verður aftast í svona stórum keppnum. Það er vægast sagt erfitt að ná fram úr hópnum frá öftustu röð, þannig að það þótti skynsamlegt að bíða eftir að dreifðist úr hópnum. Eins og mátti búast við var brautin í skelfilegu ástandi, og samkvæmt mínum óvísindalegu ágiskunum hef ég sennilega hlaupið um 70% af brautinni, með hjólið á öxlinni. Við tók slagur við keppendur frá Japan og Írlandi, en ég átti nokkuð góðann fyrsta hring fyrir utan keðjuna sem hoppaði af og kostaði mig um 30 sek. Ég hélt áfram og barðist til síðustu mínútu, flaug á hausinn 3-4 sinnum og var alveg í klessu þarna, en ég er alveg sannfærður um að ég hef aldrei farið úr fullum bensíntank, niður á bensínljósið, á jafn stuttum tíma. Eftir 3 hringi var ég nokkrum metrum fyrir aftan þremeningana, en við vorum allir teknir úr keppni með hinni svokölluðu 80% reglu og þar var því lokið. Ég verð að viðurkenna, ég hef aldrei verið svona feginn að vera dreginn úr keppni.

Það var ótrúlega gaman að koma beint úr keppni, drulluþreyttur og ógeðslegur, og lenda í merkilega stöðugu streymi af fólki sem vildi taka myndir með mér, taka í höndina á mér og óska mér til hamingju með keppnina. Þetta var óvenju mikið, en ég tók líka eftir því að á meðan keppnin stóð yfir þá hættu ekki hrópin og köllin: “Iceland!”, “Hoo!”, “Go ICE!” og svo framvegis.

Þetta var skemmtileg upplifun, ekki laus við uppákomur og smá stress, en almennt séð góð ferð með góðum árangri. Ég get ekki séð að meira hefði verið hægt að gera þarna miðað við aðstæður og styrk liðsins. Takk allir sem fylgdust með, hvöttu okkur áfram og sýndu okkur að við héldum uppi heiðri Íslands í stærstu cyclocross keppni í heiminum.

Það er ansi langt síðan ég tók upp “pennann” og bloggaði smá, en það segir líka margt um hvernig veturinn hefur verið. Eftir síðasta sumar var hausinn þreyttari en líkaminn, og mér fannst gott að taka smá tíma til að slappa af, njóta góðs árangurs síðasta árs, og meta stöðuna fyrir framtíðina.

Haustið getur verið merkilega skemmtilegur tími ef notað rétt. Ég hef prufað undanfarin ár að gera ekki neitt eftir að keppnistímabilinu lýkur, hvíla líkamann, eða svo segi ég. Í hvert skipti hef ég endað á að gefast upp á hvíldinni, byrja of snemma á erfiðum og löngum æfingum og klára andlega orku allt of snemma yfir veturinn, og kem inn í vorið með þreyttann haus. Ég hef líka prufað að halda bara áfram að hjóla eins og venjulega, hugsa haustið eins og það sé vor, og fara bara á fullri ferð inn í veturinn, en það kemur heldur ekki alltaf vel út, sérstaklega þegar álagið eykst með árunum.

Ég breytti aðeins til í haust. Kvaddi einkaþjálfarann og hætti að hjóla eftir plani, og það viljandi. Ég hætti ekki að hjóla, heldur tók ég nokkurra vikna tímabil þar sem ég hjólaði nákvæmlega eins og mér sýndist. Ef mig langaði út að æfa stökkpallana á fjallahjólinu gerði ég það, og ekkert annað. Ég fór stundum út á cyclocross hjólinu, fann mér grasflöt og setti upp keilur, hring með uþb 20 beygjum sem tók um 1 mínútu að hjóla, og hjólaði hann þar til grasið var orðið að mold. Rólegir rúntar um hverfið til að skoða nýja slóða og nýja vegi. Hópæfingar með hjólahópum sem ég hafði alltaf hætt við að hjóla með “af því það passaði ekki inn í planið”.

Þetta var frelsandi, svo lítið sé sagt. Ég er ansi vanur því að hjóla samkvæmt plani, taka mínar æfingar hárrétt og gera það aleinn vegna þess að þær passa ekki við hópæfingar, hvort sem það er að hjóla í 4 tíma undir ákveðnu álagi, eða taka interval æfingar inn í skógi. En þetta var mín leið til að brjóta upp hversdagsleikann og taka smá “alternative” frí frá því sem ég geri restina af árinu.

Cyclocross keppnir hafa aldrei verið rosalega ofarlega á forgangslistanum mínum, en mér finnst þær skemmtilegar af mörgum mismunandi ástæðum. Þetta er til að byrja með frábær leið til að finna tilbreytingu frá fjallahjólinu, og til að komast í gegn um vetraræfingarnar með pínulitlum markmiðum, sem finnast í smákeppnum hér og þar á höfuðborgarsvæðinu í Danmörku. Kannski er helsta ástæðan fyrir því að ég tek þátt í þessum keppnum sú staðreynd að þetta er tæknileg áskorun fyrir mig. Ég vinn keppnir með því að vera sterkur, ekki tæknilega góður, og þá veit ég að það er gott að leggja áherslu á að æfa veikleikana. Cyclocross hjálpar með það 🙂

Janúar er að verða búinn og vetrarundirbúningurinn búinn að ganga vel, og “samkvæmt plani”, en næstu helgi ætla ég að bæta einni heimsmeistarakeppni við ferilskránna, þegar ég fer til Valkenburg í Hollandi, á HM í cyclocross. Þessi keppni, fyrir mér, snýst um upplifunina fyrst og fremst. Cyclocross er ekki forgangsatriði hjá mér, en ég er stoltur af því að eiga tækifæri á að taka þátt þarna fyrir Íslands hönd, þannig að ég ætla að grípa tækifærið, hafa gaman af þessu og reyna að lifa af í einni af erfiðustu brautum seinni ára!

Það styttist í keppnistímabilið, sem hefst með Andalucia Bike Race í lok Febrúar. Þaðan byrja æfingar að verða þyngri og styttri, með áherslu á fjallahjólið í tækni, og erfiðar interval keyrslur til að vera í formi fyrir 90 mínútna keppnir þar sem mælirinn er í rauðu frá upphafi til enda. Þetta verður rosalegt ár í keppnum, og ég er búinn að setja mér lengsta lista af markmiðum sem ég hef nokkurntíman gert, og planið er að fylgja því eftir með reglulegu bloggi 🙂

Ég hef prufað bæði að vera með einkaþjálfara og reyna að skipuleggja sjálfann mig í æfingum og keppnum. Það getur verið ansi misjafnt hvernig maður skilgreinir “einkaþjálfara”, oftast fer það eftir kostnaði og metnaði hjá báðum aðilum.

Einfaldasta formið á einkaþjálfun að mínu mati er að hafa einhvern sem hefur góða þekkingu og reynslu, sem setur saman mánaðarlegt, eða vikulegt, æfingaplan. Planið byggir á almennri þekkingu um hvaða æfingar henta hverju sinni, og byggir á tímabili, tegund hjólara (götuhjólari, fjallahjólari, ofl) og markmiðum eins og keppnum eða stórum viðburðum.
Flóknasta formið, af því sem ég þekki, er einhver sem sér um allt sem tengist æfingum og keppnum, frá A til Ö. Æfingaplanið er sérhannað fyrir tegund hjólara, og þá mun nákvæmar (götuhjólari er sprettari eða klifrari? fjallahjólari er maraþon eða ólympísk týpa?), og miðar við power mælingar, greiningu á veikleikum og styrkleikum, og er sett undir smásjá þannig að hver dagur fær mikla athygli. Keppnisplanið er búið til í samræmi við þetta, þjálfarinn hefur reynslu af hvaða keppnir henta og hverjar ekki, og hvernig er best að raða upp svokölluðum “A-keppnum, B-keppnum og C-keppnum”. Álagspróf eru gerð reglulega til að athuga þróun á formi og fylgjast með því að æfingar séu að gera það sem þær eiga að gera.

En hvað er gott við að hafa þjálfara, hvað græðir maður mest af því, og hvað af þessu sem þjálfarinn býður upp á er hægt að leysa án hans?

Jú, þjálfarinn býr yfir ótrúlega miklu magni af reynslu og þekkingu. Hann hefur mögulega lesið allar bækurnar, greinarnar og viðtölin um æfingahugmyndir nútímans, en er það nóg?
Ég sé fyrir mér tvær tegundir af þjálfurum.

Annarsvegar sá sem hefur, jú, lesið allt um allar gerðir af æfingahugmyndafræðum, hefur lokið við þjálfunarnámskeiðin og getur þulið upp öll helstu hugtökin eins og TSS, NP, w’ balance, VAM, CTL, TSB ofl ofl. Hann þekkir þær pælingar sem eru gamaldags og hafa verið gerðar úreldar, og þekkir allar nýjustu aðferðirnar.

Hinsvegar er sá sem hefur sjálfur verið hinum megin við borðið, sem afreksíþróttamaður, og á að baki mörg ár af ótrúlega erfiðum æfingavetrum, tugi sigra, ósigra, og titla. Hann hefur farið í gegn um háu punktana og lágu punktana sem allir íþróttamenn upplifa, og hefur eigin reynslu af því að vera með þjálfara.

Persónulega myndi ég velja þann síðarnefnda. Að mínu mati skiptir bókaþekking gríðarlega miklu máli, og er grunnurinn af því að geta veitt ráðgjöf í æfingum, og að geta greint það sem vantar upp á til að íþróttamaðurinn geti orðið sterkari og betri. En það sem gerir þjálfarann enn betri er að hafa persónulega reynslu af því sem íþróttamaðurinn, sem hann er að aðstoða, er að ganga í gegn um. Það skiptir svo miklu máli að geta séð litlu smáatriðin sem eru að valda vandræðum, og sjást ekki á Strava eða Trainingpeaks. Það er svo margt sem íþróttamaðurinn sér sem þjálfarinn sér ekki, eins og andlega hliðin sem snýr að því hvernig er best að undirbúa sig fyrir stórmót, að takast á við aðra keppendur í miðri keppni, og að gleyma ekki til hvers maður er að þessu öllu.

Það sem mér finnst vera best við að hafa þjálfara er að taka af sjálfum mér ábyrgðina á því að búa til plan og fylgja því. Það hljómar kannski ekki vel, en staðreyndin er sú að það er auðveldara að svíkja sjálfann sig. Kannski er 4 tíma æfing á föstudaginn, sem inniheldur samtals um 30 mínútur af interval æfingum yfir þröskuld. Veðurspáin lítur vel út en þegar kemur að æfingunni er veðrið skelfilegt og aðstæður til æfinga ekki sem bestar. Hausinn fer í mínus, mann langar ekki að klæða sig í öll vetrarfötin og leggja af stað út í kuldann, og vera þar í ekki 1,2 eða 3, heldur 4 klukkutíma. Eftir tæpa 2 tíma er komið að interval æfingum og maður segir við sjálfann sig að það sé ekkert voðalega sniðugt að taka svona mikið á því í dag, líkaminn er þreyttur og það eru erfiðar æfingar um helgina. Það er kannski betra að stytta æfinguna til að forðast ofþjálfun og taka bara meira á því næst?
Þarna, fyrir mér, er þetta spurning um að vera góður við sjálfann sig og rúlla heim, sannfærður um að þetta hafi verið rökrétt ákvörðun.
En hvað ef æfingin var skipulögð af einkaþjálfaranum? Sá sem eyðir tíma í að setja saman plönin, spjallar við þig um árangurinn og framhaldið, og fær borgað fyrir það? Það er erfitt að óhlýðnast honum, þegar maður kemur heim fær maður skilaboð frá þjálfaranum, “afhverju kláraðiru ekki æfinguna í dag?”, mórallinn leggst yfir mann og manni líður eins og krakka í skóla sem skilaði ekki heimavinnunni.

Með góðri samsetningu af aga, metnaði, og vilja til að læra, er hægt að sjá um æfingarnar án aðstoðar. Eftir 3 ár með einkaþjálfa, sem gerði frábæra hluti fyrir mig og kom mér á “næsta level”, hef ég ákveðið að prufa að þjálfa sjálfann mig. Undanfarin 2 ár hef ég aðstoðað hina og þessa á Íslandi við æfingar og keppnisundirbúning, með góðum árangri. Ég hef meiri áhuga en mig grunaði á því að þjálfa og gefa af mér, en með tímanum hefur aukist sú tilfinning fyrir því að það sé ákveðin skylda að gefa af þeirri reynslu sem ég hef verið heppinn að geta safnað með því að keppa á atvinnumannastigi í hjólreiðum.

Það er endalaust hægt að lesa og læra um þessa hluti, svo lengi sem áhuginn er til staðar. Ekki gleyma þó að hafa gaman af þessu, stundum eru frjálsu, óskipulögðu dagarnir, bestu dagarnir. Hvort sem þú ert byrjandi eða lengra kominn, þá er mín besta ráðlegging einföld: vertu alltaf með einhvern betri/sterkari/sneggri fyrir framan þig eða með þér á æfingum. Spurðu þá sem hafa náð lengra en þú, út í allt milli himins og jarðar, oftast finnst þeim gaman að hjálpa til og gefa ráð.

Keppnissumarið 2017 er búið. 3.árið í röð sem ég get hef getað litið á hjólreiðar sem atvinnugrein, og beitt mér af fullu afli til þess að ná sem lengst í keppnishjólreiðum.

Það er magnað að fá tækifæri til að hugsa og gera allt tengt hjólum í svona langann tíma. Að fá að afreka hluti eins og að taka þátt í heimsmeistaramótum, evrópumeistaramótum og heimsbikarmótum. Að standa á sömu ráslínu og bestu fjallahjóla og cyclocross keppendur í heiminum. Að vera fagnað sem Íslending, keppandi á stigi í sportinu sem enginn Íslendingur hefur sést á áður. Að búa til ómetanlegar minningar fyrir framtíðina.

Það fylgja þessu ótal fórnir, og það tekur sinn toll að frysta allt annað í lífinu til að uppfylla stærsta drauminn. Keppnishjólreiðar, sérstaklega með erlenda búsetu, getur verið einmanalegt líf á köflum, og manni getur fundist maður vera að missa af vinum og fjölskyldu á meðan æfingar og keppnir taka forgang. Þetta er réttlætanlegur kostnaður þegar góðum árangri er náð, og tækifærin sem bjóðast fullnýtt, sem mér finnst ég hafa gert undanfarin ár.

Mér finnst þó mikilvægt að taka fram að þetta er ekki eins manns verkefni. Án fjárhagslegs stuðnings frá Novator og góðum vinum væri ekkert af þessu hægt, en áður en ég náði svona langt þurfti að byrja á því að leggja grunninn, í samstarfi við vini og fyrirtæki sem sjá tækifæri í samstarfi. Ég mun alla ævi vera þakklátur fyrir þá aðstoð sem ég hef fengið, styrkina sem hafa haldið mér á lofti, og stuðning vina og fjölskyldu.

Stór munur á þessu ári og árinu áður er hversu mikinn tíma fjallahjólið fékk, bæði á æfingum og í keppnum. Ég skilgreini mig sem fjallahjólara, þannig að það er eðlilegt að ég geri meira af því heldur en öðru. Ólíkt fyrstu árunum í sportinu, þegar ég tók þátt í nokkurnveginn öllu sem bauðst, þá hefur ákveðin sérhæfing fylgt því að klifra á hærra stig í alþjóðlegum keppnum.

Bikarmótin í fjallahjólum voru aðeins 3 talsins, en þó var gaman að geta mætt í þau öll, vel skipulögð af HFR og Tind. Upp úr stendur ný braut á Hvaleyrarvatni, skemmtilega krefjandi braut sem líkist brautum sem finna má erlendis.

RB Classic var merkileg keppni, en þrátt fyrir að hafa mætt til leiks í góðu formi 2014 og 2015, hafði mér ekki enn tekist að gera allt rétt í keppni þar sem keppnin getur endað á hverri sekúndu vegna erfiðrar brautar. Í ár gekk allt upp og ég stóð uppi sem sigurvegari, feginn að bæta þessarri keppni við safnið. Þetta er sennilega uppáhalds götuhjólakeppnin mín á Íslandi, að hluta til vegna þess að vegalengdin hentar mér, en helst vegna þess að brautin er byggð á „classic“ keppnunum í Belgíu og Hollandi, þar sem holóttir vegir og hellusteinar ráða ríkjum og láta keppnina snúast um meira en að hjóla hratt og í góðum hóp.

WOW Cyclothon stendur uppi sem hápunktur sumarsins í Íslenskum keppnum. Ég fékk tækifæri til að taka þátt með góðum vinum og spennandi útlendingum fyrir lið CCP. Með samstarfi við Zwift liðið sigraði liðið mitt eftir frábæra keppni. Það er eitthvað magnað við þessa keppni sem dregur mann að henni á hverju ári, en þetta ár er sennilega það besta hingað til.

Íslandsmeistaramótin í fjallahjólreiðum (ólympískum og maraþon) voru spennandi í ár, þökk sé góðri samkeppni frá Hafsteini sem virðist ætla að vera í góðu formi alla ævi. Vesturgatan hefur aldrei verið jafn góð, en ólíkt fyrra ári þar sem ég hjólaði alla leið einn, var keppnin þetta árið töluvert harðari og spennan entist alveg fram að lokametrunum. Sama gildir um ólympísku keppnina, ég leiddi keppnina en var aldrei með nógu öruggt forskot til að geta slakað á, þannig að ég þurfti að setja allt sem ég átti í þetta. Báðir titlarnir voru þó endurnýjaðir, sem gerir góða hluti fyrir mig í UCI keppnum erlendis, þökk sé stigunum sem þessar keppnir gefa.

Ferðalögin til Íslands eru stundum löng og gefa góðann tíma til að heilsa upp á sem flesta og njóta heimalandsins, en flestar eru þær þó heldur stuttar. Það gerir það enn verðmætara að heilsa upp á vini mína í Kríu, grípa góðann mat á Saffran, eða fylla á bensíntankinn fyrir keppnir sumarsins hjá Hreysti. Reglulegar heimsóknir til Iron viking fyrir Compressport vörur, og að heilsa upp á Rikka í Garmin búðinni, og ævinlega skemmtilegt spjall við Ævar á Slippnum á meðan hann forðar mér frá hellisbúa lúkkinu. Ferðalagið sjálft er í boði WOW air, sem hafa aðstoðað mig með ferðalögin frá upphafi. Í ár bættist við Skoda á Íslandi, eftir frábært samstarf við Skoda liðið sem ég keppti með í WOW Cyclothon árið 2016, og ég gæti ekki verið ánægðari með það sem við höfum gert og ætlum okkur saman í framtíðinni.

Eins og sjá má er listinn af stuðningsmönnum og styrktaraðilum langur og öflugur. Þetta er eina leiðin til að ná langt í sporti sem gengur á einhverju sem enskumælendur myndu kalla „grit“. Eins konar þörf fyrir að standa upp aftur eftir hvert áfall eða mistök.

Ef ég er ekki að gera þetta fyrir sjálfann mig, eða þá sem styðja mig og búast við góðum árangri, þá veit ég ekki afhverju ég er að þessu. Draumurinn er skýr: að ná eins langt og ég get, með þann tíma sem mér er gefinn, og þau tækifæri sem mér bjóðast. Þetta er gluggi sem lokast hægt og rólega, og ef maður stekkur ekki í gegn núna, þá verður það ekki gert seinna.

Takk allir fyrir mig í sumar. Takk fyrir að koma út að hjóla með mér, skoða brautir og blaðra um nýjustu græjurnar. Takk allir sem ég keppti við og veittu mér samkeppni. Takk fyrir að koma með í keppnisferðir og aðstoða mig með allt sem lætur mér líða eins og ég geti fókusað á eitt: að hjóla hratt. Takk fyrir að hafa trú á mér sem íþróttamanni, að líta upp til mín sem fyrirmynd, og leyfa mér að gefa af þeirri reynslu sem ég hef safnað. Takk fyrir að draga mig niður á jörðina þegar sjálfið nær aðeins of háum hæðum, takk fyrir að minna mig á afhverju ég er að þessu, og takk fyrir að hvetja mig áfram.

Ég hef alltaf verið varkári hjólarinn, sem tekur aðeins meiri tíma í að skoða hlutina áður en ég læt vaða. Ég tók snemma eftir þessu þegar ég byrjaði að leika mér á BMX hjóli 15 ára gamall með strákunum í hverfinu, þegar við vorum að byrja að feta okkur áfram á “grunnstiginu”. Bunnyhop upp stærri og stærri kanta, smá snúningur á hjólinu í loftinu hér og þar, fyrst 90 gráður með fullt af dettum, svo 180 gráður og loks 360 gráður, grasbrekka sem breyttist í stökkpall, og skúrar notaðir til að láta sig detta fram af, í lendingu eða flata jörð, ég var alltaf síðastur til að þora, og láta vaða. En það tókst alltaf allt á endanum. Ég náði stökkinu, kláraði “trikkið”, lenti droppinu, en stundum var það eftir að allir aðrir voru löngu búnir að ná þessu, og þá hafði afrekið tapað einhverju gildi fyrir mér, og öðrum. Ég held þó að ég hafi, með þessarri varkárni, sloppið við allskonar meiðsli og brotna hjólaparta, þannig að ég skammast mín ekki mikið fyrir að vera ekki sá fyrsti til að prufa eitthvað heimskulegt, sama hversu frábær maður lítur út fyrir að vera ef það tekst.

Undirbúningurinn fyrir fjallahjólakeppni er langt ferli, sem skiptist í marga hluta, en er ekki alltaf jafn flókið. Einföldustu keppnirnar eru til dæmis minni keppnirnar á Íslandi, eins og Heiðmerkuráskorunin eða slíkar keppnir. Það þarf ekki að plana mikið fyrir þær, en sama hversu einföld keppnin er, eða hversu oft maður hefur tekið þátt áður, þá er alltaf hægt að klúðra smáatriðum sem maður tekur sem gefnum. Erlendar keppnir bæta við nýrri vídd, þegar kemur að skipulagi á ferðadögum, flugi, bíl, dóti sem þarf að pakka, hóteli eða gistihúsi, skráningu í keppnina, aðstoðarmenn, og ýmislegt annað.

En hvernig tæklar maður hlutina þegar komið er á staðinn? Það sem skiptir sennilega mestu máli í fjallahjólakeppnum er brautin.

Mér finnst mikilvægt að eyða nógu miklum tíma í brautinni til að líða vel með alla hluta hennar, og að geta rúllað hana í heilu lagi, á góðum hraða, án vandræða. Það er lykilatriði að finna gott jafnvægi í brautinni, þekkja erfiðu kaflana, og rólegu kaflana, vita hvar á að gefa allt í botn og hvar er hægt að slaka á, án þess að tapa tíma. Allir hafa sína veikleika, allir hjólreiðamenn eru misjafnir, og það getur verið svo margt sem kemur manni úr jafnvægi. Brattar brekkur, laus möl, “offcamber” beygjur (td hægri beygja sem er í brekku sem hallar til vinstri), trjárætur, stór grjót, stökkpallar, háar hengjur, mjög brattir niðurkaflar, þröngar beygjur, sandur, og svo mætti lengi telja. Það er líka misjafnt eftir fólki hvernig veðuraðstæður breyta brautinni, sumir verða óöruggir þegar það byrjar að rigna, og þétt mold verður að rennisleipri drullu, trjárætur verða ótrúlega sleipar, og grjótakaflar verða bara frekar óskemmtilegir. En sumir elska það, og nýta sér eigið öryggi í hættulegum aðstæðum, til að ná yfirhöndinni gegn þeim sem vilja passa sig meira, og þora ekki að sleppa tökum og taka sénsa.

Ég legg oft á minnið þá kafla sem standa mest upp úr, til að hjálpa mér með að komast yfir áskoranir framtíðarinnar, eftir því sem ég prufa mig áfram í fleiri keppnisbrautum. Grjótakaflinn í heimsbikabrautinni í Nove Mesto var alvöru áskorun, og sama gildir um þreföldu stökkpallana í Mílanó. Rennisleipa og langa brekkan á heimsmeistaramótinu í Lúxemborg var ótrúlega flókin í hausnum á mér, en einfaldaðist mikið þegar ég prufaði hana loksins. Fyrsti tæknikaflinn í heimsbikarbrautinni í Lenzerheide byrjar með öflugu sikksakki, í sleipum trjárótum og miklum niðurhalla, en verður þægilegur þegar maður er ekki umkringdur 100 hjólurum, föstum í tregt. Á EM í XCO í fyrra, í Huskvarna, var merkilega flókin hægri-vinstri beygja, sem lá niður grjót, með mjög bröttum og þröngum beygjum, þar sem maður varð að finna réttu línuna til að ná kaflanum án vandræða.

Ég byrja á að rúlla brautina í rólegheitum, passa að fara ekki of geyst í brött klifur, hef augun á flestum tæknilegum köflum, en er ekkert sérstaklega að vanda mig við að finna réttu línurnar til að byrja með. Ég stoppa á erfiðustu köflunum, skoða mig um, glápi aðeins á línurnar og reyni að sjá hvernig er best að tækla, og fylgist með reyndari keppendum prufa sig áfram. Ef kaflinn virðist ekki vera of erfiður, þá prufa ég, en annars held ég áfram og geymi kaflann þar til síðar.
Ég hef gert þau mistök að einblína á kafla sem var of erfiður fyrir mig, en mér fannst ég verða að ná honum til að geta liðið vel í brautinni. Mistökin voru að ég eyddi svo miklum tíma í að æfa þetta, að ég hugsaði ekkert um restina af brautinni, og var ekki undirbúinn fyrir marga aðra kafla þegar kom að keppninni. Eftir þetta lærði ég að líta fljótlega á þá kafla sem mér finnst erfiðir, en gleymi þó ekki heildarmyndinni, sem er öll brautin.
Það er misjafnt hversu mikinn tíma maður hefur til að æfa brautina. Keppnin er vanalega á sunnudegi, og stundum mæti ég á föstudegi og hef ekki mikið meira en 1-2 daga til að skoða brautina. Í stærri UCI mótum, eins og HM/EM/World Cup, þá eru fastir tímar á hverjum degi þar sem brautin er opin fyrir æfingar, en er lokuð annars, sem flækir málin meira. Mér finnst þægilegt að byrja rólega, fara þennan fyrsta hring, og meta stöðuna eftir hann, eftir því hversu flókin brautin er, og hvort mér finnst einhver kafli vera að flækjast fyrir mér. Þegar ég næ að fara nokkra hringi, á jöfnum hraða, og þarf ekki að stoppa neinstaðar, eða er ekki í sérstökum vandræðum, þá líður mér vel með brautina og mér finnst ég tilbúinn til að keppa.